Zaterdag, aan het eind van mijn surveillancedienst, komt er een Whatsapp-berichtje binnen. Het is een heel verhaal met foto’s. Heb het eigenlijk wel gehad op dat moment, het was een dag vol avonturen, maar mijn nieuwsgierigheid wint het van de vermoeidheid.

Een onbekend nummer appt mij: Beste boswachter, tijdens onze fietstocht kwam ik een boom tegen met een flinke uitholling in de stam. Daar zat, wat wij denken, een uiltje in. Toch houdt het me bezig of dit ook zo is. Daarom mijn vraag aan u wat voor dier het is wat we gezien hebben. De meldster stuurde mij 2 foto’s mee, waarop inderdaad onder in een boomholte, onder spinnenwebben en houtsnippers, iets wolligs zit.

Hmmm…. Ik bestudeer de foto’s en zie iets vreemds, maar weet niet gelijk wat. Ik denk er zo het mijne van, maar je weet maar nooit. Ik app de meldster terug: Waar staat de boom precies? En wie appt mij dit? Weet namelijk niet of de vraag serieus is of dat ik op de proef word gesteld. De meldster maakt zich bekend als Rianne en geeft aan hier 1 week op vakantie te zijn. Ze heeft veel moeite gedaan om een plaatselijke boswachter te vinden en is erg blij dat haar dat gelukt is. Het houdt haar zo bezig dat ze er slecht van heeft geslapen. Dit wetende overweeg ik, ondanks het late tijdstip, er dan toch maar heen te rijden.

Ik stap net in de auto als mevrouw me belt. Ik weet gelijk dat ik in ieder geval niet door de meldster in de maling wordt genomen. Met een gemoedelijke zuidelijke tongval vertelt ze mij dat het haar zó bezig houdt, dat ze met haar man samen terug is gegaan naar de boom. “Ik sta er nu naast en hij zit er nog”, hoor ik haar zeggen.

Inmiddels had ik de foto flink vergroot en vielen mij wat bijzonderheden op. Ik vraag mevrouw om voor de uitholling te gaan staan en te kijken of het ‘uiltje’ ook beweegt. “Nee, het zit doodstil en ik durf het niet aan te raken”. Manlief wordt erbij geroepen: “Ad, durf jij het aan te raken”? Ad mompelt iets onverstaanbaars op de achtergrond. “U bent toch wel de boswachter van hier hè en plaatselijk bekend”, vraagt mevrouw, die nu aan alles lijkt te gaan twijfelen. Daarin kan ik haar in ieder geval geruststellen 😉

Voorzichtigheidshalve vraag ik haar het ‘uiltje’ niet aan te raken, maar in plaats daarvan eens zachtjes te blazen. “Nee, nee, het beweegt helemaal niet” hoor ik aan de andere kant. En dan komt langzaam het besef….. Ad wil echter zekerheid en probeert het met een stokje. Nee hoor, geen reactie.

We lachen allebei voluit door de telefoon. Mevrouw voelt zich opgelaten, dat ze mij voor een prachtig nepuiltje heeft gebeld, maar ik verzeker haar dat dat geen probleem is. Het is een prachtige grap, waarover ik echt even moest nadenken. Mevrouw heeft in ieder geval een geweldig verhaal bij thuiskomst in Limburg.