Mijn man en ik zijn onderweg met ons camperbusje. Midden 50, kinderen volwassen en vol reisplannen. Soms ver weg, soms in de buurt. Het maakt niet uit waarheen, het gaat erom hoe je het beleeft.

Niet voor niets wordt er gezegd ‘wie reist kan veel verhalen’. Zo spreek ik tijdens mijn surveillancediensten allerlei mensen. Allemaal op pad, ieder met zijn eigen verhaal. Het mooie van ontmoetingen in de natuur is dat het geen verplichtingen schept en mensen zich vaak vrij voelen hun verhaal te vertellen.

Zo ontmoette ik een aantal jaren terug een mevrouw met een paar kinderen en een ezel. Bagage en één kind op de ezel. Mevrouw met grote zonnehoed leidde de ezel het bos door. Het gezelschap zag er vrolijk uit. We kwamen in gesprek en mevrouw vertelde dat ze de ezel had ‘gehuurd’. Echter het dier was niet van plan zich aan de, door mevrouw bedachte route te houden. Ze hadden van alles geprobeerd; stellig de leiding nemen, verleiden met voer en telepathisch contact, maar niets hielp. De ezel trok zijn eigen plan. Ik zou het vreselijk irritant vinden, maar mevrouw had zich erbij neergelegd en zo veranderde het einddoel elke dag.

Op 31 december een paar jaar geleden, bij grauw winterweer, kom ik midden op de heide een meneer op leeftijd tegen. Hij draagt een grote rugzak met proviand en overnachtingsspullen. Niet echt kampeerseizoen lijkt me. Als meneer mij ziet houdt hij me aan en vraagt waar hij kan kamperen. Hij is de randstad met al het vuurwerk ontvlucht en hoopt oudjaarsnacht in de stille natuur door te brengen. Meneer krijgt, ondanks dat het gesloten is, toch toestemming zijn tentje op te zetten op camping Twilhaar en gaat rustig het nieuwe jaar in.

In de tijd dat er nog een plek in het bos was waar je wild mocht kamperen (paalkampeerplaats), trof ik tijdens mijn controleronde eens een man aan. Hij sliep in een hangmat met een tarp erboven gespannen tegen de regen. Zijn kampeer- en kookspullen zagen er professioneel uit. Goh, vroeg ik meneer, wat heeft u een prachtige uitrusting, u maakt vast een lange trektocht? Nou zei de man, eigenlijk kom ik gewoon uit Nijverdal, maar het was een enorme herrie thuis. Hier ‘hang’ ik wel vaker en geniet van de rust.

Elke ontmoeting een verhaal. Wie reist kan veel verhalen. We zijn met ons camperbusje inmiddels op het overnachtingsadres aangekomen. Op weg naar het toiletgebouw zie ik  piano’s in de bosrand staan! Even verder staat een halve fiets overgroeid met klimop. Midden op het veld staat zelfs een oud Trabantje uit voormalig Oost Duitsland  bij een bordje bushalte.

Als we s avonds in het donker terugkomen op de camping is de auto verlicht en schrik ik van de 2 gedaantes die er onderuitgezakt inzitten. Ik schiet gelijk in de EHBO stand, dit ziet er niet goed uit. Aangekomen bij de auto blijken het 2 etalagepoppen te zijn.

We hebben kennis gemaakt met het fenomeen hippiecamping 🙂 Een verhaal om mee thuis te komen.