In de afgelopen corona periode hebben we als collegea elkaar de pen doorgegeven met een vijftal vaste terugkerende persoonlijke vragen. Op deze manier konden we toch verbinding met elkaar houden en elkaar tot steun zijn. Want we ervaren allemaal op onze eigen manier deze pandemie. Ook ik mocht de pen hanteren. Met het vrijgeven van vele coronaregels kwam dit bericht weer op mijn netvlies. Ik wil het ook graag met u delen.

Hoe gaat het met je:

Goed, het gaat goed met me, dank je. In mijn privéleven heb ik een turbulente periode achter de rug. Een periode vol veranderingen. Maar ik weet, leven is veranderen. Hoe we aan deze veranderingen inhoud geven bepaalt in hoge mate hoe het met je gaat. Uiteraard is het soms een rollercoaster, zoals Danny Vera dat zo mooi bezingt. Maar om in de beeldspraak te blijven de beklimming van de berg is net zo mooi als het uitzicht op de top. Er zijn geen toppen zonder dalen. Als boswachter ervaar ik dagelijks het cyclische in het leven. De seizoenen, jong leven en het eindige leven. Ik vind het fijn om al deze fases bewust te mogen ervaren en te doorleven. Ik neem deze ervaringen mee en koester ze.  Ze gaan naadloos over in je volgende vraag;

Wat is er anders:

Alles, niets blijft zoals het is. Ik schreef al, leven is veranderen. Komen en gaan van mensen, dieren en dingen. In ons team IJsselvallei-Vechtdal heeft een heuse stoelendans plaatsgevonden. Een aantal medewerkers is met pensioen een aantal op een andere werkplek in Overijssel. Ja dat is zeker anders. Nieuwe medewerkers mogen aannemen en verwelkomen. Maar waar we met deze vraag op doelen is Corona. Corona heeft de wereld op zijn kop gezet. Afstand werd de norm, ieder voor zich en we zijn teruggedreven op zijn of haar eigen eiland. Contacten werden geminimaliseerd of gedigitaliseerd. Terug gebracht tot bubbels. Die soms als zeepbellen uiteen spatten.

In onze terreinen hebben we het uiteenspatten ook op een andere manier mogen ervaren. Het is nog nooit zo druk geweest in onze terreinen. De ruimte die wij hebben kunnen bieden aan onze medemensen werd met meer dan dank ingenomen. Ook door doelgroepen die we anders nooit hebben mogen verwelkomen. Jeugd die zich op ging houden in de buitengebieden om daar op hun eigen manier te bubbelen. De hondenbezitters zijn toegenomen met alle vaardigheden en onkunde die daar bij horen. We zijn massaal gaan sporten met name op de MTB. Het is gewoon file fietsen soms. Maar ook zag je een toename in de verminderde verdraagzaamheid. De korzeligheid tussen de verschillende gebruikersgroepen nam toe. Dat brengt me bij de volgende vraag;

Wat mis je:

Verbinding, verdraagzaamheid en begrip. Dat zijn woorden die het eerst in me opkomen. Verdraagzaamheid en begrip zal wel weer toenemen als men meer mogelijkheden krijgt. Terrassen schijnen een fantastische uitlaatklep te zijn. Hoewel afstand de norm blijft zou ik de mensheid en mijzelf ook weer meer verbinding gunnen. Verbinden doe je niet op afstand en zeker niet digitaal. Ik kijk je graag in de ogen. En kroel graag met hen die me dierbaar zijn. Daar maak je de innigste verbindingen.

En op het werk mis ik ook de verbinding. De gezamenlijke koffiepot is een echte bruggenbouwer / verbinder. Even samen een bakkie doen en elkaar even bijpraten. Ook heb ik gemerkt dat digitale processen vaak veel moeizamer gaan. Ik heb een aantal digitale presentaties gegeven zonder dat ik oogcontact kon maken met de luisteraar/ deelnemers. Ontzettend vermoeiend, geen interactie, niet kunnen opvangen van signalen hoe je boodschap overkomt. Je kunt alleen maar zenden, dat is voor mij niet de ideale vorm van communicatie. Geef mij maar live publiek en uiteraard het liefst buiten!

Wat levert het je op:

Ik lees deze vraag in het licht van deze pandemie. En in dit licht komt het woord bezinning, herijken in mij op. Hoewel ik Corona in al zijn vormen heb mogen meemaken van heel dichtbij. Mijn beste vriend heeft 2 maanden in coma gelegen. Ik heb op verzoek van zijn vrouw al een afscheidslied mogen schrijven want ze was ervan overtuigd dat hij het niet zou halen. Toch is hij uit coma teruggekeerd en is begonnen aan het beklimmen van de berg. We hebben samen alweer het leven op het terras  gevierd en heb voor hem en mijn vrienden inmiddels een heel ander lied geschreven en gezongen. Ook heb ik vorig jaar tijdens de lockdown een coronamaatje geadopteerd die zeer begenadigd dwarsfluit speelt. Door bij elkaar in de bubbel te blijven heb ik een enorm muzikaal jaar gehad in deze corona periode. Samen hebben we een Vechtdaltour gemaakt. We hebben op vele mooie plekken in het Vechtdal muziek gemaakt. Onder de Steen in Dalfsen, bij de Wulp in Ommen, De theekoepel Vilsteren, het roundhouse bij de Koesafari, het Bostheater Ommen, Junner Koeland, de Distelbelt Diffelen, Oldemeijer, Zwanevijver, Brucht, Loozensche Linie en vele andere plekken. Mooie momenten maken noem ik dat. Heerlijke onverwachte ontmoetingen gehad van toevallige passanten die aangenaam verrast werden. Mooie gesprekken en veel foto’s en filmpjes, door de bezoekers gemaakt, mogen ontvangen. We treden inmiddels op onder de naam The Unstoppables. Deze naam is aan ons geschonken door het publiek. Door deze leuke activiteiten is corona grotendeels aan mij voorbij gegaan. Of laat ik het anders formuleren, heb ik corona op een andere manier inhoud gegeven.

En vooral wat ga je als eerste doen als corona er niet meer is:

Deze vraag is wat lastig te beantwoorden. Want persoonlijk denk ik dat corona er altijd zal zijn. En als er geen corona is, is er wel wat anders. Wat ik zeker blijf doen is het leven vieren en ik hang zelf de slingers wel op. Naast mijn werk als boswachter is een van de slingers muziek maken. Mens en natuur op een bijzondere manier aan elkaar verbinden daar blijf ik mee door gaan.

Wat ik vooral ook niet zal nalaten is om te leren. Leren wat deze pandemie ons wil vertellen. Ik moet even denken aan de film, A life on our Planet van David Attenborough die we met zijn allen bekeken en besproken hebben. Zijn nalatenschap aan filmbeelden. Hoe we de wereld in 1 generatie veranderen. De wildernis hebben vervangen voor cultuur. Het deed me denken aan mijn eigen getuigenis, 1979 ik rijd in een Opel manta mijn eerste auto, van Slagharen naar Leende voor een sollicitatiegesprek. Bij aankomst moest ik mijn ruiten met een nylonkous ontdoen van alle doodgereden insecten op mijn voorruit. Als ik nu dwars door Nederland rij mag ik ‘blij’ zijn als er meer dan 10 insecten op mijn ruit sneuvelen. De weilanden die voorheen vol met kieviten, tureluurs, wulpen, veldleeuweriken zaten, deden zich tegoed aan de vele insecten. De ingezette chemische middelen van de afgelopen veertig jaar, hebben de insecten en al dat ‘ongedierte’ drastisch teruggebracht. Als mens willen we maar niet begrijpen dat alle wezens op aarde een rol en functie hebben. We zijn met alles en iedereen verbonden van ei tot rups naar vlinder naar mens. Maar ook met de planten en alle organismen. Het achteruitgaan van natuurlijke vijanden van insecten maakt dat er plagen kunnen ontwikkelen. Denk aan de eikenprocessierups. En ons antwoord op deze plaag is niet mild. In de nachtelijke uren wordt er serieus werk gemaakt van de bestrijding van deze overlast, waarbij niet alleen de processierups het loodje legt.

Nu tijdens corona zien we ook dat op microniveau hetzelfde plaats vindt. De chemische middelen vliegen over de toonbank. We worden aangespoord om zoveel mogelijk te ontsmetten. Alleen dan krijgen we corona onder de knie. Althans dat doet men ons geloven.

Ik behoor tot de groep die ook graag wil blijven nadenken hoe we de koe bij de horens kunnen vatten. Bronbestrijding, aandacht voor bronbestrijding. Hoe en door wat wordt corona veroorzaakt. Heeft dit te maken met ons consumptiegedrag? De intensieve veehouderij? Moet we misschien anders omgaan met hoe we de wereldbevolking voeden? Is daarvoor zoveel vlees nodig of kan dit anders? Moeten onze kinderen opgroeien in een totaal geïsoleerde omgeving vrij van alle ziekmakende organismen? Of moeten we ook hier terug naar nieuwe wildernis en kinderen met snotterbellen als zand etende moddermonsters die de natuur nog ruiken, voelen, proeven dat laatste mag ik graag zien en gun ik ieder kind. Weerstand opbouwen door het doorleven en ervaren! Dus ik blijf me inzetten voor beschikbare ‘speelnatuur’ voor jong en oud en dat er maar meer nieuwe wildernis mag ontstaan!