Ik heb iets vreemds met reizen. Hou er enorm van, maar het moet niet te snel gaan. Ben een “Slow Traveller”.
Bestaat die term?

Het komt door de verschillende landschappen die elkaar in snel tempo opvolgen en de behoefte om me hiermee te verbinden. Zo schokkend is de reis niet, we gaan een paar dagen naar de kust van Noord Holland. Je kunt je meer spectaculaire reizen voorstellen, maar ik ben hier al heel druk mee onderweg.

Het eerste deel van Nijverdal naar de IJssel is een makkie. Bos en kleinschalig agrarisch landschap, heggen, houtwallen en ten slotte de uiterwaarden om bij de IJssel uit te komen. Geen enkele moeite, ik ben hier opgegroeid, voel me hier thuis en ‘vlieg’ er door heen.

Ten westen van de IJssel zijn de zonnepanelen bij Wilp even slikken, maar het traject over de Veluwe met al het bos maakt veel goed. Op deze zandgrond voel ik me weer helemaal okay. Het traject verder langs de A1 in provincie Utrecht wordt al drukker, maar rondom Amsterdam voel ik mij helemaal niet prettig. Bij knooppunt Diemen komt het verkeer van alle kanten. Het landschap wordt gedomineerd door infrastructuur; 5 rijbanen naast elkaar en de nodige viaducten zorgen voor een efficiënte doorstroom van verkeer. Wel een knap staaltje wegenbouw natuurlijk. Op de ringweg Amsterdam houd ik mijn adem in, waar is hier de nooduitgang? De navigatie leidt ons via de Zuidas. Hoge kantoorgebouwen, zielloos. Ze lijken zich over mij heen te buigen. Voorbij Amsterdam kan ik weer ademhalen, we rijden nu het polderlandschap in. Het lage land. Het land van de molens, rechte sloten, vergezichten en schapen…

Hier ga ik weer mee aan de slag. Wat als ik hier zou wonen? De weidevogels in de delen waar geen intensieve landbouw plaatsvindt stemmen me vrolijk. Zwanen in slootjes. Hekwerken in de weilanden. Toch voel ik mij op visite. Een toeschouwer aan de zijlijn.

Pas als we vanaf ons vakantieadres een flinke wandeling maken door de duinen kom ik echt aan. De duinen zijn hier breed. We wandelen door een bos van kromme eiken. Af en toe passeren we open veldjes met paardenbloem, slangenkruid en meidoornstruiken. Ik zie in korte tijd verschillende soorten vlinders die hier van bloem tot bloem vliegen. Dit vraagt om een pauze. Wij leggen ons matje neer. Ik luister naar het gebrom van insecten, snuif de geur op van warm kruidig gras en voel de zon op mijn gezicht. Met dit landschap kan ik mij helemaal verbinden.

Morgen reizen we terug. Zelfde proces weer achterstevoren. Het is bij elke reis een bijzondere gewaarwording. Misschien herkent u het, misschien ook niet en leest u dit met fronsende wenkbrauwen. Hoe dan ook. Al die verschillende landschappen maken Nederland wèl de moeite en het beschermen waard! Geniet ervan, slow of niet.