“Heb je de lokbok meegenomen” vraagt collega Hanneke mij. “Zal 'm zo op het dak binden” antwoord ik. Dit is onze jaarlijkse grap bij de reewildtelling.

Afbeelding Moniek Peek

We staan met veel collega’s op de parkeerplaats bij het buitencentrum, allemaal in het groen, verschillende organisaties bij elkaar. We hebben allemaal hetzelfde doel; de mensen van Staatsbosbosbeheer, Natuurmonumenten, de Wildbeheereenheid en de particuliere landgoedeigenaren. Alhoewel we soms een andere insteek hebben, dragen we allen de liefde voor het gebied in ons hart. De telling vindt altijd plaats eind maart, begin april. Er zit dan nog geen blad aan de bomen, zodat je de reeën goed kunt zien.

De heuvelrug is opgedeeld in verschillende telgebieden. We wensen elkaar succes en gaan uitéén.

Al jaren hebben Hanneke en ik hetzelfde telgebied aan de oostkant van het gebied tegen de bebouwing aan. Voor het tellen minder leuk, omdat er veel mensen wandelen en het wild zich daardoor niet goed laat zien. We hebben jaren gehad dat we met moeite 1 ree zagen, soms zelfs helemaal geen. En een beetje door frustratie begon de fantasie te werken.

Als we nu de opgezette reebok uit het buitencentrum op de auto knopen en wat bronstige geluiden maken, zouden de reegeiten daar intuinen en zich laten zien? Onzin natuurlijk, maar we hadden er samen erg veel schik om.

Ook dit jaar begon het dramatisch. Na een paar rondes rijden zagen we slechts 1 bok, terwijl we wisten dat er veel reeën waren. Tot overmaat van ramp begon het ook nog flink te sneeuwen. Prachtig gezicht natuurlijk, maar bij minder weer zullen de reeën een behagelijke plek opzoeken en niet ‘uittreden’. Hadden we nu toch maar die lokbok….

Tot slot rijden we nog een smal paadje, dwars door ons telgebied. Ineens zie ik wat bewegen links van mij in het bos. Dan, net om de hoek van het zandpad, steken ze over 1, 2,3, 4 wel 5 reeën! Deze groep reeën, ook wel een sprong genoemd, bestond uit 1 bok, 2 geiten en 3 prachtige zwarte kalveren. De kalfjes zijn van vorig jaar en worden ook wel jaarlingen (mnl) of smalreeën (vw) genoemd. Het leven in sprongen biedt in de winterperiode rust en veiligheid. Dit is óók een reden waarom de telling in deze periode plaatsvindt.

Straks verlaten de bokken de sprong. De gedekte geiten zullen hun kalfjes op de wereld zetten en hier goed voor zorgen totdat de reeënbronst begint.

Hanneke noteert onze waarneming; het aantal, geslacht, geschatte leeftijd, tijdstip en plaats.

Ook de volgende ochtend wordt er weer geteld. Vervolgens worden al deze telgegevens met elkaar vergeleken en zogenaamde dubbeltellingen eruit gehaald. Dit gebeurd al jaren op dezelfde wijze, waardoor we een goed beeld hebben van de populatie reeën in het gebied.

Van al mijn werkzaamheden is dit toch wel één van mijn favoriete klussen en sluit dit nog het meest aan bij het romantische beeld van wat een boswachter doet; mét of zònder lokbok ?