Verdroging van het veen | Foto: Jeroen Buunen (Staatsbosbeheer)

Ongetwijfeld zijn velen van u zijn in de afgelopen weken op vakantie geweest. Tijdens de vakantie hoop je natuurlijk dat je het lekker droog houdt. Ik heb de afgelopen weken een korte fietsvakantie gemaakt door Salland, Twente en de Achterhoek en pikte ook nog een heel klein stukje Duitsland mee. Hoewel het de gehele week droog was, voelde ik wel degelijk nattigheid…

Op de fiets kwam ik langs allerlei mooie plekjes die ons Nederlandse landschap nog te bieden heeft: Onder andere langs Het Haaksbergerveen en Witte Veen nabij Haaksbergen, het Korenburgerveen bij Winterswijk en het Zwillbrocker Ven tussen Zwillbrock in Duitsland en Groenlo.

Het zijn stuk voor stuk relatief kleine restantjes van wat vroeger een immens grote hoogveengebied was op de grens van Nederland en Duitsland. Het was genieten om in deze stukjes natuur te zijn, maar tegelijkertijd bedacht ik mij ook hoe jammer het is dat deze stukjes natuur in rap tempo veranderen. Ook dit jaar, na een betrekkelijk nat voorjaar, is het nu alweer ernstig droog. De droogte is een ramp voor de eerdergenoemde venen, maar ook voor de laatste stukjes veen in onze directe omgeving; het Elsenerveen en het Wierdense Veld.

Door de verdroging komt een onomkeerbaar proces op gang, waarbij het veen geen vocht meer opneemt en dus compacter blijft. Allerlei plant- en diersoorten die afhankelijk zijn van de natte omstandigheden verdwijnen of dreigen te verdwijnen. De verdroging is de laatste jaren steeds zichtbaarder geworden voor ons allen. In de landbouw is verdroging van landbouwpercelen de afgelopen jaren ook steeds duidelijker geworden.

Waar veel mensen denk ik minder bij stil staan, zijn de gevolgen van verdroging in de natuur. Zoals gezegd, soorten verdwijnen. Soorten die thuishoren in het landschap. “Is dat erg? Er komen ook weer andere soorten voor terug…” wordt mij wel eens gevraagd. Ik antwoord dan, dat dat wel degelijk een probleem is, want aan de hoeveelheid soorten kun je ‘de gezondheid’ van de natuur aflezen. We zijn met z’n allen onderdeel van die natuur en zullen dus op termijn de gevolgen ondervinden. Zijn wij het niet zelf dan wel onze kinderen of kleinkinderen.

De oproep die Vitens het afgelopen weekeinde deed geen tuinen meer te sproeien, zwembadjes te vullen of auto’s te wassen, lijkt, als ik om mij heen kijk, tegen dovemans-oren gericht. Op sociale media zie ik vrienden van mij die een nieuw zwembadje vullen met duizenden liters kostbaar drinkwater en op vele plaatsen staat de hele dag een watersproeier een gazon nat te spuiten. In eerste instantie doet Vitens de oproep om de drinkwaterwinning niet in gevaar te brengen, maar even zo belangrijk is het om de kostbare natuur te beschermen. Dat kan gemakkelijk door met z’n allen wat minder water te gebruiken.

Kees Jan Westra,
Boswachter Salland