Zandkastelen symbool van vrijheid!

75 jaar leven in vrijheid, in deze tijd van Corona kom ik op de Oldemeijer in gesprek met IVN natuurgids Jacobien Dijkstra. Wat is vrijheid? Wat betekent het voor je? Jacobien heeft haar gedachten met mij gedeeld. Ik vond het prachtig te mogen ervaren hoe onze gebieden een belangrijke bijdrage leveren aan het vrijheidsgevoel. Het is bijna een ode aan de Oldemeijer geworden. Aan het woord Jacobien Dijkstra, IVN natuurgids.

Spelen in vrijheid bij de Oldemeijer

Door Jacobien Dijkstra – Zittend op de oostelijke grasheuvel bij recreatieplas de Oldemeijer, kijk ik om me heen. Voor me zie ik een zandkasteel gebouwd aan het water, met een heuse gracht en hoge torens op de hoeken. Spelen in vrijheid met zand en water.

Vrijheid…is dat niet het tijdloze gevoel wat je ervaart als je zand tussen je vingers door laat glijden en de warmte van de door de zon beschenen zandkorrels je hand nog verwarmen? Of is dat het gevoel van het kabbelende water rond je blote voeten als je langs de kantlijn loopt en het koele water je weer terug brengt in het hier en nu? De ribbels in het zand onder je voeten rollen weg als je je voet verplaatst. Takjes van aangespoelde of aangesleepte sparrennaalden prikken in je voetzool. Vrijheid…is dat niet het beeld van al die gekleurde handdoeken en parasols op de grashellingen en het strand bij hete zomerse dagen? Al die kinderen spetterend in het water met huidjes die glanzen van de zonnebrandcrème of rood verbrand zijn bij het gebrek daaraan. Of is vrijheid het vangen van de vele kikkervisjes in het water, in een wereld waar de grens tussen nu en straks vervaagt? Al die kikkervisjes die met zorg terug in het water worden gezet met gekleurde drinkbekers en zandemmertjes, afhankelijk van welke voorwerpen er voorradig zijn op het moment. De kikkervisjes die gevangen worden tussen de te water gelaten rubberbootjes en naast opblaaskrokodillen die als drijvende bedden fungeren. Zwemmend in of dobberend op het Oldemeijer water zijn de toppen van de sparren te zien, die zich als groene reuzen uitstrekken naar de bijna strakblauwe lucht. De reuzen weerspiegelen in het heldere water.

Hetzelfde water dat in de winter de mogelijkheid biedt voor een Nieuwjaarsduik óf schaatsplezier geeft, als het tenminste zodanig gevroren heeft dat dit mogelijk is. Wie heeft hier niet de vrijheid gevoeld om aan de hand van broer of zus of vanachter een keukenstoel te leren schaatsen. Met blauwe lippen, een tintelend gezicht en ijskoude voeten wordt vervolgens de terugtocht naar huis aanvaard. Soms zijn de grashellingen bedekt met een laagje sneeuw, wat het mogelijk maakt om hier met meer of minder professionele sleeën, vanaf te racen. Als je geluk hebt zie je zelfs de sneeuwpoppen verrijzen op de hellingen. De lawineachtige banen in de sneeuw verraden waar het hoofd en lijf van de sneeuwpop gevormd zijn.

Waar tijd niet bestaat

Vrijheid…is dat niet juist daar waar je spelen kan? Waar tijd niet bestaat en waar je kunt opgaan in een activiteit die je diep van binnen vreugde geeft. Vrijheid…zo dicht bij huis te vinden. Sterker nog…is vrijheid niet het gevoel in jou zélf, van je openstellen voor dat wat er is en daarin opgaan?

Mijn blik valt opnieuw op het door de avondzon beschenen grote zandkasteel aan de waterlijn. Nu als symbool van vrijheid, door zovelen ervaren op deze plek.