“Hoe ben je als BOA”; streng, direct, afwachtend, coulant… tjee wat een vraag. Geen idee antwoorde ik in het sollicitatiegesprek, nooit geweest, nooit deze rol gehad, het gastheerschap zit me in het bloed maar opsporing? Geen idee.

De baan als boswachter Voorlichting, PR en Recreatie, zoals het 10 jaar terug heette, heb ik gekregen met de verplichting een opleiding tot BOA* te volgen. Dit was een belangrijk onderdeel van mijn functie. Een geheel nieuwe wereld ging voor me open.

Ineens zat ik in een klasje met andere boswachters, spoorwegpersoneel en mensen van de Keuringsdienst van Waren, te worstelen met onbegrijpelijke wetteksten. Strafrecht, strafvordering en staatsrecht werd er behandeld. Eenmaal gehaald en officieel beëdigd kon het echte werk beginnen.

Ik sloot me aan bij de groene BOA’s in Twente Zuid (en later ook Twente West) in dienst van natuurorganisaties en particuliere landgoederen. Ook politiemensen waren aangesloten bij deze platforms. Allemaal mensen met passie voor natuur, jacht en toezicht. Strenge blik, ruwe bolster, blanke pit….zoiets. In gedachten noemde ik hen de groene bromsnorren, denkend aan Swiebertje die altijd in de gaten werd gehouden door de streng kijkende veldwachter Bromsnor.

We vergaderden in jachthutten in het donkere buitengebied van Twente. Vergaderen met praktijk mensen is heerlijk; de groene bromsnorren waren mensen van het doen, niet van het praten. Na een korte ronde werd de vergadering afgesloten met bier en worst. Een vrouw in hun midden was van beide kanten even wennen. De eerste uitnodigingen werden gestuurd met de aanhef “Beste heren jachtopzichters”, maar eerlijk is eerlijk, ik werd keurig opgehaald als ik weer eens ergens in het donker verdwaald was en de jachthut niet kon vinden. Ook als ik vastzat met mijn auto in het veen was er altijd iemand van hen die me , na het maken van een foto en een hele brede glimlach, eruit kon trekken.

Afvaldumpingen, loslopende honden, bodemverontreiniging, geheime zenders, nepwapens, vermissingen, ongelukken……er kwam van alles op mijn pad. Van mijn collega’s met jaren lange ervaring leerde ik het BOA-vak.

Als BOA’s van Staatsbosbeheer zijn we inmiddels uitgerust met handboeien, wapenstok en pepperspray. De jaarlijkse cursussen zijn uitgebreid, theorie is verzwaard en ook geweldsbeheersing wordt getraind. Helaas is dit noodzakelijk, omdat de situaties in het veld steeds grimmiger worden.

Alle cursus en trainingstijd legt te veel beslag op mijn takenpakket en ik stop als BOA. Een nieuwe taak in mijn baan als boswachter wacht al op mij. De taak als vertrouwenspersoon bij geweldsdelicten bij BOA’s, iets waarvan ik weet dat het mij ligt.

Ik heb afscheid genomen van het platform Twente Zuid en Twente West na 10 jaar BOA-schap en ik twijfel weer. Niet omdat ik niet weet of het mij ligt, maar omdat ik me afvraag of ik er goed aan doe deze taak te beëindigen in een tijd dat er veel te weinig toezicht in het buitengebied is. Wat was het een mooie tijd, wat heb ik veel beleefd en wat heb ik veel geleerd. Beetje ontroerd laat ik dit stuk van mijn takenpakket achter me. De vraag “hoe ben jij als BOA” kan ik nu beantwoorden. Positief!

Lieve donkergroene (en blauwe) bromsnorren…..heel hartelijk dank!

*(Buitengewoon Opsporings Ambtenaar)

(Deze column verscheen vorige week in het huis-aan-huis blad De Week van Hellendoorn en Nijverdal. Collega Kees Jan en ik schrijven maandelijks voor deze krant een column over actuele onderwerpen uit de natuur en ons dagelijks werk).