Foto: Bernd Twiest

Onlangs schreef ik in mijn blog over het 'gebouw dat geen seizoenen kent',
waar het altijd even warm en even licht is. Het gebouw dat naar binnen gekeerd is net als de mensen die daar wonen. Maar als je dan naar buiten gaat…..

Mijn moeder was één van de bewoonsters van het gebouw dat geen seizoenen kent. Vroeger was zij veel buiten en kon enorm genieten van de natuur. In dit gebouw is er totaal geen verbinding met buiten, dus nam ik haar mee. Het was eigenlijk een veel te warme zondag. Zo’n dag waarop iedereen het water opzoekt, maar wij gingen op pad. Zij in de rolstoel en ik erachter. Wij gingen de zomer vieren!!!

We staken de weg over en liepen door een stukje landgoed-natuur. Langs de laan naar het landhuis stonden aan beide kanten beuken. De beuken waren van respectabele leeftijd en sloten zich boven het zandpad, zodat het er heerlijk koel was. Op de open plek aan het einde van de laan scheen de zon op ons gezicht. Al snel werd het hier te warm en we liepen terug langs de beek met glashelder water, waar het wemelde van de weidebeekjuffers. We hoorden een specht roepen en roken de heerlijke geur van pas gemaaid gras. Het zandpad was niet berekend op rolstoelgebruikers, maar we kwamen over de boomwortels heen! “Een beetje afzien hoort erbij hè mam en vroeger liepen we ook niet alleen over gebaande paden”.

Het werd een heerlijke wandeling en nog één en toen kon het niet meer. We hebben afscheid van haar moeten nemen.
Laatst liep ik alleen nog een keer dezelfde route. Door de beukenlaan die dit keer geen zon weerde maar de regen tegenhield. Dikke druppels vormden grote kringen in de beek en de weidebeekjuffers waren nergens te zien. Regen vermengde zich met tranen, maar ach ik werd toch nat. Weer was daar de natuur die troost biedt.

Gelukkig verhuizen de mensen van het gebouw zonder seizoenen binnenkort naar prachtige bungalows aan de rand van het bos. Ook al zijn de meesten van hen naar binnen gekeerd, natuur en buitenlucht doet wonderen.  Ik zou de directie willen vragen buiten de goede basiszorg die er nu al is vooral de meerwaarde voor de bewoners uit de natuur te halen. Zelfs de groep mensen voor wie het verleden niet altijd meer van het heden te onderscheiden is, is de natuur soms nog een herkenningspunt. Wind door je haar, zon of regendruppels op je gezicht… het kan net het verschil maken tussen weg- of aanwezig zijn.
En het is er allemaal, zomaar, gratis, en altijd!

Lees nogmaals mijn eerdere blog van 24 maart.

Foto weidebeekjuffer: Bernd Twiest