Foto: Leo Evers

Tjonge wat is het donker. Aan het einde van de parkeerplaats, daar waar het bos begint, ben ik op zoek naar het pad. Dat valt niet mee!

Hoe donker is donker?

Naast mij loopt stagiaire Koen, achteraan collega Hanneke en daartussen een groep van 20 mensen die mij blindelings volgen. Ik ben natuurlijk te eigenwijs om de zaklamp aan te doen. Dat voelt als vals spelen. Ik heb de groep net uitgelegd dat het donker niet echt donker is als je ogen er eenmaal aan gewend zijn…..
Hier moet het ergens zijn. Op goed geluk wijk ik van het fietspad af en loop tussen de donkere naaldbomen door. Hmmmm dit voelt zacht onder mijn voeten. Te zacht voor een wandelpad. Heel voorzichtig lopen we over het verende mos op zoek naar het pad. De groep is muisstil. Iedereen is volledig geconcentreerd op zijn voeten. Na een paar meter vinden we het pad. Ha dat loopt beter!

Zintuigen

Wat zo mooi is aan een wandeling in het donker is dat je andere zintuigen gaat gebruiken. Zo lopen we door de modder; voelen deze zachte ondergrond en horen het bijbehorende slurpende geluid. Even verderop stijgt het pad langzaam. Ook hoogteverschil is goed te voelen onder onze voeten.

Maan

En dan staat ze daar ‘ineens’ hoog aan de hemel en schijnt haar zachte licht de laan in waar we lopen. Het ontroert me. Berken lichten op in haar schijnsel. Bomen werpen hun schaduw in het bos.
Het is eerste kwartier. We herkennen dit moeiteloos na de lezing van de sterrenwacht. Als de groep stilstaat wordt er zacht met elkaar gesproken. We filosoferen wat over het effect van de maan op mens en dier. Zo in het donker heeft het iets ingetogens.
Via de Noetselerberg, met uitzicht op de lichtzee van Rijssen, vervolgen we de wandeling.

Wortels en bomen

Het laatste deel van de wandeling vereist weer uiterste concentratie. Boomwortels houden geen rekening met onze expeditie in het donker. Stap voor stap gaan we….. heel voorzichtig.
Soms komt er een vlaag dennengeur langs of horen we het tegen elkaar schuren van de bomen in de wind. Ineens begint er een bosuil te roepen. Een beetje mistroostig, onheilspellend ook wel. Wow..

Licht

Weer uit het bos gekomen is het licht genoeg om te checken of de groep nog compleet is. “Een uitval van 10 procent is acceptabel” grapt collega Hanneke. De groep loopt weer naar het buitencentrum waar de sterrenwacht het programma vervolgt.
Het liefst bleef ik in het bos, waar ik me helemaal één voelde met de wind, de sterren en de maan. Spontaan schieten mij wat mooie nummers in gedachten die ik nog graag naar Leo Blokhuis wil sturen voor de Top 2000:
• Moonlight Shadow- Mike Oldfield
• Under the moon love – Curtis Lee
• Stairway to Heaven – Led Zeppelin uitgevoerd door Heart

…..Wie vult aan? Fijne donkere decembermaand toegewenst!

Ine Nijveld, boswachter op de Sallandse Heuvelrug en De Borkeld