herdenkingsboom

Herdenken in de natuur is zo troostend. Een vlaag wind door je haar, een straaltje zon op je gezicht of het ruisen van de bomen in de wind.

We lopen het wildrooster over en gaan een klaphekje door. Af en toe raast er een wielrenner of mountainbiker voorbij. Verder is het nog rustig in het natuurgebied.
Het pad volgend, lopen we langs een rij beuken op zoek naar die ene. Na 13 jaar is hij sterk en vol geworden. Zit nog volop in blad. Groene bladeren nog. Ook al is hij nog relatief jong, hij straalt kracht en levenslust uit.

Afscheid

Ik denk aan mijn broer voor wie we hier zijn. Plotseling moesten wij afscheid van hem nemen. Hij was toen ook nog jong en krachtig en stond volop in het leven. Net als de beuk nu.
We leggen de laatste bloeiende bloemen uit de tuin aan de voet van de boom. Geen beeldjes of kaarsjes het is immers natuurgebied. Alles is biologisch afbreekbaar. Hoe lang de bloemetjes er blijven liggen is maar de vraag. Ik zie op korte afstand een koe lopen. Misschien vindt zij een bloemetje best lekker voor de afwisseling.
De grond rondom de beuk is totaal omgewoeld. Hier zijn kennelijk nog niet zo lang geleden een paar wilde zwijnen geweest op zoek naar iets lekkers.
Mijn neef laat zijn vriendin schrikken met een sprinkhaan op zijn hand. Verderop heeft iemand in een jolige bui een takje van de grove den als een vlag in een enorme koeienvlaai gestoken.
Het doet mij glimlachen, al dat leven rondom de beuk. Ik weet zeker dat mijn broer met mij mee lacht.

Ine Nijveld
Boswachter Sallandse Heuvelrug en Borkeld