Het rommelt in de verte als ik op de Borkeld loop. Het is de hele dag al warm, maar nu word het ook echt benauwd. Drukkend. Het gerommel komt dichterbij en ineens ook een flits in de lucht. “Nu niet te lang blijven hangen hier” zeg ik tegen mezelf.

Ik houd van onweer. Vooral van zomerse onweersbuien. Eerst zo’n heerlijk warme dag en dan de oplopende spanning. Het lijkt wel of ik de druk in de lucht ook in mijn lichaam voel stijgen. Het veroorzaakt zo’n zenuwachtig gevoel. De Herefordkoeien staan gelaten langs de bosrand. De leeuwerik daarentegen zit nog te zingen alsof hij snel vóór de onweersbui al zijn wijsjes erdoor wil draaien.

Vaak kun je aan het gedrag van dieren zien of er een weersverandering opkomst is. In de tijd vóór buienradar en andere uitgebreide weersvoorspeltechnieken waren vooral boeren heel goed in het herkennen van signalen. Men leefde dichter bij de natuur. Vlogen de zwaluwen laag bij de grond, kropen spinnen uit hun web om zich onder bladeren te verschuilen of zag je vissen uit het water springen om laag vliegende insecten te vangen, dan wist je dat er slecht weer op komst was. Ook mieren schijnen snel naar hun nest te kruipen bij een fikse weersomslag.

De lucht betrekt in rap tempo en het begint nu ook flink te waaien. De leeuwerik en de koeien voelen de spanning ook stijgen, daarvan ben ik overtuigd. Ik loop onder de oude appelboom uit die onderaan de Friezenberg staat. Deze boom maak je niets wijs. Hij staat daar al jaren en heeft menig onweersbui meegemaakt en overleeft!

Ik zit nog maar net in de auto of het onweer breekt los. Het regent niet, het hoost. Alles is grijs en doordrenkt van water om me heen. En de veldleeuwerik…..zit vast op een droog en veilig plekje te bedenken waar hij straks zijn fluitrepertoire weer op zal pakken.

Ine Nijveld

Boswachter op de Sallandse Heuvelrug en De Borkeld