De nonnen van Fortmond
De vraag van deze week: “hoe raak ik mijn ‘kerstcalorieën’ weer kwijt?”. De natuur heeft er een prachtig antwoord op: “lekker buiten wandelen”. De ‘Ruige route’ in de Duursche Waarden bij Den Nul bijvoorbeeld. Alles wat een rivierlandschap te bieden heeft kom je er onderweg tegen. Ieder seizoen weer anders. Natuurlijk bloeien de meidoorns en de typische planten die de rivier begeleiden er niet het hele jaar en lijkt het in de winter misschien een beetje kleurloos. Niets is minder waar en verrassingen zijn er altijd!
De schotse hooglanders bijvoorbeeld die opeens tussen de hoge meidoornstruiken tevoorschijn komen. De blauwe schicht van een ijsvogel laag over het water. Een wiebelig maar veilig trekpontje waarmee je jezelf over een nevengeul kunt trekken. Of een hele troep prachtig gekleurde puttertjes die zich volvreten met zaden van de grote klis.
Inzoomen Onderweg ontmoet ik een enthousiaste meneer die net de zeearend voorbij zag komen. Wanneer zou hij hier ook gaan broeden, vragen wij ons af. Nog even naar de vogelkijkhut die ook langs de route ligt. Niet veel te zien, zo lijkt het. Het lijkt zo, want het is een kwestie van inzoomen. In de verte ontwaar ik een groepje kleine, onopvallende eendjes met een bruine kop. Het zijn de vrouwtjes van het nonnetje, een eendje dat broedt in het noorden van Europa. Knap dat ze de Duursche Waarden hebben weten te vinden!
Nonnetjes? Eigenlijk lijken alle eenden die ik vanuit de hut zie nu op nonnetjes. Allemaal met een sober zwart-wit of grijs habijt. De kuifeend en de brilduiker. Ook de grote zaagbek lijkt mee te doen. De ene soort weer net anders dan de andere. Van verschillende orden misschien? Zelfs de fuut lijkt zijn kleding aangepast te hebben voor dit sobere gezelschap. Maar hij weet dat het na de winter weer gedaan is met al die soberheid. En de ‘nonnetjes’? Zij blijven de rest van het jaar zoals ze zijn, gewoon sober, zwart-wit.
Gerard van Breemen Communicatie
geef een reactie