Een van de vroege bloeiers, klein hoefblad, wordt druk bezocht

Het gonst van de zoemende insecten om mij heen. Op het felgeel bloeiende klein hoefblad aan de oever strijken hommels hongerig neer, de zon verlicht de pas uitgekomen felgroene blaadjes van vlier, de sleedoorn schittert boterwit en trekt allerlei bijen aan. Als ik langs de waterkant loop springen kikkers voor mij uit richting het water. Bij het geluid van de eerste tjiftjaf weet ik het zeker: de lente is echt begonnen! Het lijkt alsof ik hier elk jaar nog meer van geniet.

Misschien is dit omdat mij steeds meer op valt. Ik leer steeds meer over de natuur en zie daardoor nog beter wat ik in de winter mis. Ik merk ook steeds meer op hoeveel verschil het maakt in mijn energie en gemoedstoestand. Net als de natuur lijk ik ook weer tot bloei te komen. Tja logisch eigenlijk, wij zijn natuur.

Kijkend naar een groepje reeën die vredig staan te grazen in het Oostvaardersveld mijmer ik verder. Hoe kunnen we dat gevoel terug krijgen, dat we onderdeel zijn van de natuur? Want welbeschouwd zie ik niet hoe het zo slecht met haar zou kunnen gaan als we ons echt verbonden zouden voelen met de natuur. Zelfs als boswachter kan ik het gevoel kwijtraken, als ik te veel binnen achter mijn computer zit. Dan ben ik nog steeds bezig met natuur, maar ik ervaar het niet. Ik heb dus ook besloten dit stuk buiten te gaan schrijven. Na een rondje door het gebied strijk ik ook neer, op een boomstam langs het water in het bos. Een boomkruiper klautert behendig hoger de boom in naast mij, de vogels fluiten onverminderd door, mijn pen beschrijft dit tafereel, gewoon op papier.

Terwijl ik hier zit, middenin de ontluikende weelde, denk ik dat dit de manier is om de kloof te overbruggen tussen mens en natuur. Naar buiten, en écht kijken en ervaren. In de vroege lente is het misschien wel het makkelijkst om te ervaren wat het met je doet. De geur van bloesem die je tegemoet komt, dat de katjes van wilg geel bloeien, de symmetrie van het verse blad van gewone esdoorn, de stuifmeelkorrels op de pootjes van hommels, het orkest van vogels die weer teruggekeerd zijn om hier te komen broeden. En dan komen we op direct op een heikel punt.

Kraamkamer van de natuur

Want ik wil je aanmoedigen om naar buiten te gaan, júist nu. En ik wil je vragen voorzichtig te zijn, júist nu. Want de natuur is nu ook heel kwetsbaar, ze begint wanneer de dagen langer worden, aan de volgende generatie. Het broedseizoen is begonnen, en de dieren hebben rust nodig om het leven door te kunnen geven. In het Oostvaardersbos, Kotterbos en Hollandse Hout betekent dit, dat er straks weer reekalveren geboren worden die verstopt in het bos of gras liggen. Ook broeden tal van vogels hun eieren uit en komt er weer een piek aan met nieuwe veulentjes in het Oostvaardersveld. De jonge dieren zijn kwetsbaar. Moeders moeten eten vinden en tegelijkertijd de kinderen voeden. Het hele voorjaar zijn we in feite op kraamvisite in de natuur, het leefgebied van vele broedende, parende en barende dieren en van nieuwe, groeiende planten. We vragen bezoekers dan ook respectvol met de kraamkamers om te gaan: blijf op de paden, houd honden aan de lijn, laat geen afval achter. Waar honden wel los mogen lopen op paden moet deze altijd onder appel staan.

Dus, geniet van de lente en hou je aan de huisregels die we in onze gebieden hebben. Je zult ons wat meer zien in de gebieden de komende tijd, en we zullen optreden als het nodig is. Want we moeten de natuur samen beschermen. Zo blijft ze ons een lente geven om van te genieten.