Diemerbos in de avondschemering

Een buizerd in licht verenkleed kijkt minzaam omlaag vanaf zijn hoge lantaarnpaal-post naar een klein figuurtje dat onder hem door rent. De dienst zit erop en af en toe is het na een lange dag vol overleg heerlijk om een stukje te gaan rennen in het eigen bos: Het Diemerbos.

Het is schemerig als ik langs de veeneiken in de waterplas achter de molen langs loop. Het water licht oranje op door de straatverlichting van de dijk. Het is stil in het terrein, geen mens te bekennen. Het bos is even van mij. En van een reiger die protesterend opvliegt als ik over de brug snel. Ik zie de eerste spetters in het water van de sloot vallen. De druppels worden al snel groter als ik over het fietspad verder het bos in ren. Niet veel later komt het met bakken uit de lucht.

En ik? Ik ren, ik ren in de regen door ‘mijn Diemerbos’; dat niet zo bekende maar zeer charmante Diemerbos onder de rook van Amsterdam. Langs het net geharkte rietveld waar we met de natuurwerkdag aan de slag waren, langs de populierenlaan en de elzen aan de slootranden. In de verte ligt de snelweg, maar hier in een inmiddels donker Diemerbos heerst de rust. Rennend in de regen vervolg ik mijn weg en geniet van dit prachtige stukje natuur in de randstad.