Waarom, denk ik dan, waarom stop je dat papiertje niet even in je zak, om het thuis bij het afval te gooien? Afval op straat gooien is asociaal, maar het dumpen in de natuur snap ik al helemaal niet. Soms is het vertrouwen in de mensheid ver te zoeken.

Laatst nog, in het Mastbos. Het moet er vast heel gezellig zijn geweest, met een vuurkorf en wat flesjes bier. Eén daarvan lag in scherven. Je kunt je voorstellen wat dat voor gevolgen kan hebben. Voor mens en dier. Tussen de vuilresten lag ook een flyer van een studentenvereniging. Hmmm.

Nadat de boel was opgeruimd heb ik ze toch maar een mail gestuurd. Of ze hier iets van weten? Het antwoord kwam vrij snel. Nee, het was niet hun vereniging die de rommel had achtergelaten, maar ze wisten waarschijnlijk wel wie dat wél had gedaan.

Fikkiestoker ziet in dat ‘zijn handelen ongepast was en niet in overeenstemming is met de normen van respect voor de natuur en de gemeenschap’. Zo! En of hij iets kan doen om de schade te vergoeden?

Bij een heterdaad had-ie een proces-verbaal gekregen, maar nu wijs ik hem op een lopend tikkieproject in het Mastbos. Bedoeld om geld te verzamelen voor het opknappen van het speelbos. Geen boete dus, zo leg ik uit, maar als hij het gevoel heeft iets goed te moeten maken, kan dat op deze manier.

Nog dezelfde dag mailt hij terug. Hij heeft een behoorlijk geldbedrag overgemaakt. Hij schrijft erbij ‘Wat u en een hele hoop andere allemaal doen voor de natuur in onze omgeving wordt vaak over het hoofd gezien, hier ben ik me nu ook erg bewust van geworden’.

Ik sluit mijn computer af met een enorme glimlach op mijn gezicht. Het vertrouwen in de mensheid is met deze gebeurtenis weer een beetje terug. Gelukkig.