ELFENCONCERT

De dood spreekt een overheersend, leeg woord
in het winterbos van sneeuwloze grauwheid.
Reuze spinnenpoten hangen stram gespreid
om droeve beuken; kilte heeft hen versmoord.

Een moede zucht dwaalt door dit verlaten oord,
strijkt langs dorre varens, mint eeuwige strijd,
zakt puffend neer, tot heengaan bereid.
Dansen op zijn stem toonkunstvlammen voort?

Felrode blaadjes vol taaie herfstkracht
jagen elkaar na, vluchten tezamen.
Hun gloed siddert licht, wentelt traag, zingt zacht.

Kleine luchtwezens scheppen ijle pracht,
die zich voor grootse praal schijnt te schamen:
nietig leven trekt met hemelse macht.

SCHEMERTAAL

Zacht paars randt de ijlblauwe avondlucht,
waar al het eerste twinkellichtje draalt,
geeft het bos koele huivering, die verhaalt
van het pas ontwaakte bomengerucht.

Schimmige armen zwaaien met lichte zucht;
verlangen ruist voort, tot het vredig daalt.
Lang verdwenen tijd wordt teruggehaald
door het duister, dat schuchter hierheen vlucht.

Mensen uit aarden hutten leven weer,
stellen het heelal tezamen een vraag.
Sterren laten hun woord op bloemen neer.

Strijdende wil der wereld oogt zwak en vaag
bij de oeroude, nóg sprekende eer:
zwoegen om slechts te bestaan als windvlaag.