Wat kan ik genieten van het voorjaar. Al die velden vol met voorjaarsbloeiers. Favorieten van mij zijn  de witte bosanemonen en de goudgele sleutelbloemen. Velden vol in het Wijboschbroek en de Geelders  bij Schijndel.  De bloemen zijn alleen in het voorjaar te zien. En dan al die geuren in de bossen. Zo zoet ruikt de Hollandse vogelkers, daar kan geen parfum tegen op. En iedere dag als ik buiten kom zie ik de struiken en bomen groener worden. Juist dat prille frisse groen vind ik zo mooi, het schept voor mij een sfeer van verwachting. Zo veel te zien en te beleven zowel in de natuur als thuis in onze natuurtuin.

En als de zon schijnt verschijnen de eerste vlinders, de gele citroentjes, de oranjekleurige gehakkelde aurelia, de rode dagpauwoog. En waar ik altijd met smart op wacht zijn de eerste hommelkoninginnen. Van die hele dikke hommels die uit hun winterverblijf komen en koortsachtig van bloem naar bloem vliegen voor het verzamelen van voedsel. Vervolgens gaan ze op zoek naar een plekje, in een holle boom of een verlaten muizengang onder de grond  om daar hun volk te starten.
Niet alleen planten en insecten geven mij een voorjaarsgevoel maar natuurlijk al die roepende vogels. Bij Moergestel zijn het de grutto’s die hun eigen naam roepen, de kieviten die laag over de grond scheren als ik te dicht in de buurt van hun nest kom. Jammer dat ze niet begrijpen dat ik als boswachter geen gevaar voor hen ben.

Als ik nu weer in de natuur kom oefen ik meteen weer vogelgeluiden, een klaterend geluid als van een kabbelend beekje, ja dat is het roodborstje.  De heggenmus herken ik ook altijd, die zit ook in onze tuin en zo langzamerhand kom ik er weer helemaal in. Als ik het even niet meer weet, kan ik altijd bij een collega terecht.
Zo langzamerhand komen vele vogels weer terug van hun overwinteringsreis. Zo wacht ik nu nog met smart op de gierzwaluwen, zulke fascinerende vogels en op het eerste ei van “onze” steenuil. Heerlijk het is weer lente.