‘Als die bosuilen ‘s avonds gaan roepen, dat is magnifiek, hè?’ zegt Jeroen Builtjes, de boswachter, met een glimlach. Een knisperend vuurtje in de vuurhut, een heldere sterrenhemel, de geur van buiten, en het zachte ruisen van de natuur om je heen. Een plek midden in het Bergerbos omringd door het groen, een plek waar je echt kunt ontsnappen aan de dagelijkse hectiek. Dat is wat de gasten juist trekt.

Hè? Wie heeft er nou zijn schuurtje gerenoveerd en de natuur de oude dakplaten cadeau gedaan? Dat is de eerste gedachte die me te binnen schiet als ik de metalen platen in de hei zie liggen. Enigszins gespannen pakt mijn collega Dennis Jilisen een van de platen vast en draait deze voorzichtig om. Helaas! Geen hagedis, geen hazelworm, geen slang. Vandaag ga ik met Dennis de hei op.

Ooit hoorde de jeneverbes als vanzelfsprekend bij de arme zandverstuiving- en heidelandschappen van Nederland. Maar op veel heidevelden zijn ze verdwenen. Op de Veluwe, in Drenthe en in Twente komen ze nog op verschillende plaatsen voor in de natuur. In Noord-Limburg zijn de jeneverbessen zo goed als helemaal verdwenen. Hier brengen we verandering in.