In het Meerbaansblaak, de grote waterplas bij de ingang van Nationaal Park De Groote Peel, lag een dood vogeltje. Niet zomaar een vogeltje maar een ijsvogelvrouwtje. Vastgevroren in het ijs bij de vlonder alsof ze haar naam eer aan wilde doen.

Rouwen
Ik zag haar tijdens één van mijn dagelijkse pauzewandelingen en kon het niet laten om mijn vondst te delen met iedere argeloze bezoeker die de vlonder op kwam. Zo stond ik daar, met de andere rouwenden en in gedeelde smart ‘ach en wee’ roepend en speculerend over waar het vogeltje aan zou kunnen zijn overleden.

Opa met zijn kleinkind
Zo ook met opa en kleinkind uit Ospel. Eerst wisselden we blikken omdat we elkaar kenden ‘van gezicht’. Toen knoopten we een praatje aan. Opa, uit Asten zo bleek, vertelde trots over zijn band met de Peel en dat hij er vroeger met zijn vader turf gestoken had. Tot hij trouwde met een meisje uit Ospel en Limburger werd. Ik gaf hem een compliment omdat hij zijn kleinzoon de Peel liet beleven en hij glunderde. Uiteraard kon ik het toen niet nalaten om het ijsvogeltje te laten zien.

Afscheid nemen
Het manneke pruilde en fluisterde: ‘zielig hè opa?’ ‘Ja, zielig’, antwoordde opa en streelde hem over z’n muts. ‘Maar wel een mooi vogeltje, vind je niet?’ De kleuter knikte en zijn oogjes straalden weer alsof hij de schoonheid van het dode vogeltje toen pas zag.
Zo stonden ze daar, zij aan zij en in stilte, bij het vogellijkje te waken. ‘Zullen we nu het Kabouterpad gaan lopen?’ vroeg opa na een poosje. Het manneke schudde vastberaden zijn hoofd. Hij was nog niet klaar met afscheid nemen. Opa wachtte geduldig. Toen het jongetje zover was knikte hij kordaat, zwaaide naar het vogeltje en huppelde, samen met opa, het pad weer af.

Een mooie ontmoeting in de Peel!