Als boswachter heb je vaak mooie ontmoetingen in de natuur. Maar heel af en toe zit er eentje bij die zo bijzonder is dat hij voor eeuwig op je netvlies gebrand staat. Bevrijdingsdag 2014 had ik zo’n “once in a lifetime” ontmoeting met een jong ree.

Het is begin mei, dè tijd dat jonge dassen zich voor het eerst boven de grond wagen. Hoog tijd om weer eens bij één van de dassenburchten in natuurgebied het Schuitwater te gaan zitten. Ruim voordat de zon ondergaat zoek ik een mooie plek op, uit de wind natuurlijk! Vlak bij een paar pijpen van de vooraf uitgekozen dassenburcht zet ik me neer. Na een uur wachten glipt een dier uit één van de pijpen. Net voordat hij de struiken induikt vang ik nog een glimp op van zijn bruine-grijze vacht en lange pluimstaart. Het is een jonge vos! Oei, een kleine inschattingsfout, ik zit aan de verkeerde kant van de burcht. De dassen zitten dus aan de andere kant en dat is tientallen meters verderop. Jammer! Maar … spelende jonge vossen zijn natuurlijk ook een genot om naar te kijken. Dus ik besluit nog even af te wachten. Op dat moment ritselt er wat aan mijn linkerkant. Voorzichtig draai ik mijn hoofd naar links. Ineens kijk ik recht in de diepbruine ogen van een jong ree. Op nog geen tien meter afstand staat het ree, net zo overdonderd als ik ben, mij aan te staren. Minutenlang blijven we elkaar gespannen aankijken. De nerveus draaiende oren en strakgespannen spieren, klaar om aan te spannen en weg te springen, verraden de constante alertheid. Desondanks ontspant het ree na verloop van tijd en begint zelfs te herkauwen. Opeens besluit het ree dat het genoeg is geweest. Ze moet verder. Ze kiest voor de kortste weg en dat is … voor mij langs. Er is niet veel ruimte tussen mij en de struiken, dus dat wordt spannend voor ons allebei! Als ze ter hoogte van mij is wint de angst het van de nieuwsgierigheid. Ze draait zich om en stapt recht op mij af. Één meter voor me stopt ze, buigt haar hoofd af naar mijn rugzak en snuffelt eraan. Richt zich vervolgens op en begint aan het statief van mijn videocamera te likken. Nu gaat alle schroom overboord. Ze buigt zich voorover naar mijn broekspijp, zet haar tanden er in, geeft er een paar rukken aan en komt tot de conclusie dat helaas ook de dienstkleding van Staatsbosbeheer niet eetbaar is. Dan wendt ze zich af en loopt langzaam bij mij weg. Snel weet ik nog de videocamera aan te zetten en wat beelden van het weglopende ree te schieten. Even later verdwijnt ze tussen de bomen. Wat achterblijft is een totaal verbouwereerde boswachter èn wat wazige videobeelden van het weglopende ree.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=G9Yw8Iz_6nY]

Een paar weken later heeft Jos Vroegrijk prachtige video opnames gemaakt van de vijf spelende jonge vossen. Deze opnames zijn hieronder te zien.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=2ctxv5Rr390]