Al wandelend is het prachtige Groninger land optimaal beleefbaar. Daarom loopt collega Chantal de Jonge dit jaar de zuidroute van het Pronkjewailpad. Ze is recreatieadviseur voor Staatsbosbeheer Groningen en woont in Drenthe, waar ze ook geboren is. Dit jaar wil ze niet alleen een tevreden Drent zijn, maar ook een trotse Grunneger worden. Op ons boswachtersblog doet ze verslag van haar ervaringen. Deze 21e en voorlaatste etappe gaat van Nuis naar Lettelbert.

Het is weer een uitdaging om bij het startpunt van de etappe van vandaag te komen. Er rijden ’s ochtends wel een paar buurtbussen naar Nuis, maar die gaan dusdanig vroeg dat ze voor mij niet echt een optie zijn. Er zit dus niks anders op dan eerst weer vanaf een bushalte aan de rand van de snelweg naar de start van de route te lopen.

Niebert

De eerste bestemming na Nuis is Niebert. Hier zijn stempelposten bij het Iwema Steenhuis (helaas gesloten op vrijdag) en bij de Nieberter molen. De molen is ook niet open, maar heeft wel een stempelkastje.

Van ’t Pad naar de weg

De route gaat een stuk over ‘het Pad’. Deze oude verbindingsweg over de zandrug tussen Marum en Tolbert is nu een rustig wandelpad tussen erven door. Maar na Niebert verlaat de route dit pad, en gaat dan verder over een fietspad aan de doorgaande weg. Bij de afslag naar Boerakker ga ik even koffiedrinken bij een winkel die reproducties van schilderijen maakt met een geavanceerde printmethode (vreemd genoeg geen Pronkjewail stempelpost).  Tot aan Tolbert gaat de route verder over het fietspad. Er rijdt behoorlijk veel verkeer. Het geluid van voorbijrazende auto’s maakt dat ik niet heel ontspannen loop.

Tolbert

Ik ben daarom blij als ik in Tolbert aankom. Ook Tolbert is weer een heerlijk pittoresk plaatsje, met een stempelpost bij de kerk. Helaas is de kerk in tegenstelling tot de meeste andere kerken op de route gesloten.

Meer drukke wegen en kleine paadjes

Na een ommetje door het leuke centrum van Tolbert volgt weer een stuk langs drukke wegen tot aan het bedrijventerrein van Leek. Daar gaat de route eerst een straatje met arbeidershuisjes, waarna een klein stukje bos volgt.  Aan de andere kant van het bosje sta ik weer midden in een woonwijk. De route volgt hier een  smal paadje tussen de huizen door. Het pad gaat overal schuil achter bomen en hagen. Pas als ik er pal voor sta ontdek ik het pad.

Na dit leuke kruip-door-sluip-door paadje kom ik alweer bij een drukke weg uit. Ik moet de drukke provinciale weg oversteken om op de weg naar Midwolde te komen. Dat is gelukkig geen drukke weg, maar de weinige auto’s die er rijden hebben behoorlijk de vaart er in. Ter compensatie is er wel weer het plezier van mooie huizen bewonderen.

Von Inn- und Kniphausen

In Midwolde is één stempelpost. Het zal niemand verassen dat het ook hier weer de kerk is.

In de kerk van Midwolde is een pronkgraf te bewonderen van Carel Hieronymus von Inn- und Kniphausen (wat een geweldige naam!) en zijn vrouw. Maar helaas kan ik de kerk vandaag niet binnen. Precies als ik aankom om te stempelen komt namelijk een bruidspaar voorrijden. Dat gaat natuurlijk voor. Als de dienst eenmaal begonnen is kan ik stilletjes in het voorportaal alsnog mijn stempel halen. Carel Hieronymus moet ik een andere keer bewonderen.

Nienoord

Na Midwolde is het gelukkig afgelopen met de drukke wegen. De route gaat over een fraaie laan richting Landgoed Nienoord.

Het is blijkbaar een goede dag om te trouwen. In het grand café van de borg viert een ander bruidspaar zijn feest. Maar ik ga naar het rijtuigenmuseum voor een stempel. Als tegenprestatie voor de stempel wordt mij gevraagd om een selfie te maken in een van de rijtuigen.

De route gaat verder over het landgoed in de richting van het Leekstermeer. Ik ben hier bijna in Drenthe, maar de route blijft uiteraard stikt aan de Groningse zijde. Langs het water slingert de weg door de akkers op weg naar Lettelbert.

Lettelbert is mijn eindbestemming vandaag. Het duurt nog even voordat de bus komt en een bushokje of bankje ontbreekt bij de halte. Ik denk daarom nog even heen en terug naar de kijkhut bij de Lettelberterpetten te lopen, maar dat blijkt verder weg dan gedacht. Ik moet behoorlijk doorlopen om tijd terug bij de bushalte te zijn. Maar de bus laat natuurlijk op zich wachten, waardoor ik alsnog weinig comfortabel op een kleine betontegel aan de rand van de weg moet staan wachten.