Struuners in het Westerkwartier

Al wandelend is het prachtige Groninger land optimaal beleefbaar. Daarom loopt collega Chantal de Jonge dit jaar de zuidroute van het Pronkjewailpad. Ze is recreatieadviseur voor Staatsbosbeheer Groningen en woont in Drenthe, waar ze ook geboren is. Dit jaar wil ze niet alleen een tevreden Drent zijn, maar ook een trotse Grunneger worden. Op ons boswachtersblog doet ze verslag van haar ervaringen. Deze 20e etappe gaat van Grijpskerk naar Nuis.

Ik zie een beetje op tegen de etappe van vandaag. Als ik de route op de kaart bekijk zie weer veel lange rechte stukken,  vooral in het tweede deel van de route tussen Grootegast en Nuis.

Gaarkeuken: hollen en stilstaan

Van station Grijpskerk gaat de route over een fietspad langs de provinciale weg naar Gaarkeuken. In de auto vind ik dit altijd en redelijk desolaat stukje, wandelend is dat niet veel anders. Bij een rijtje huizen komt een grote herdershond grommend op me afrennen. Ik loop eigenlijk niet graag langs afgelegen huizen en boerderijen. Het zou namelijk niet de eerste keer zijn dat een hond zijn tanden in mijn kuit zet. Maar deze herdershond druipt gelukkig op het laatste moment af en ik ga er, met het hart in de keel, snel vandoor.

Brug

Als ik bij het van Starkenborghkanaal aankom gaat de brug open. Tijdens het wachten kijk ik om me heen, met de verwachting een vrachtschip aan te treffen, maar de brug blijkt open te staan voor twee hele kleine plezierbootjes. Voorbij de brug gaat de route een stuk langs het water. Maar eerst moet ik nog een stuk heen en terug lopen naar theetuin de Woldhoeve voor een stempel. Als ik weer terug bij het water ben staat de brug alweer open. Al is het deze keer wel voor een echt schip.

Vlak bij de brug zit een grote groep visser. Geen oude mannen, maar jonge mannen én vrouwen. Bakjes met krioelende maden naast de hengel.  Ieder zijn hobby. Ik hou het liever bij wandelen.

Een plaatje

Een stukje verderop is er weer niks dan rust. Wat een saai stuk zou kunnen zijn is met dit weer hartstikke mooi. Weids uitzicht, blauwe lucht en voorbijtrekkende schapenwolken maken een mooi plaatje.

Rustpunt Westerzand: Groningse gastvrijheid!

De route verlaat het van Starkenborghkanaal en gaat verder over een fietspad tussen de velden door. Op naar de volgende stempelpost, Rustpunt Westerzand. Dit rustpunt is weer een prachtig voorbeeld van Groningse gastvrijheid. Er is een goed uitgeruste keuken, waar je van alles kan eten en drinken, een woonkamer met gemakkelijke sofa’s en picknicktafels op het terras. De deur staat gewoon open, er is geen mens te bekennen. Geld voor je consumpties kan je in een bakje stoppen. Je moet wel veel vertrouwen in de mens hebben om dit aan te bieden. Ik vind het fantastisch!

Via Gladiola

Na westerzand volgt een stuk over een rustige weg naar Lutjegast. Bij aankomst in Lutjegast is de weg afgezet met dranghekken. Daar loop ik omheen, en bevind me dan zo opeens op een echte Via Gladiola. Een stukje verderop wordt ik zelfs met applaus begroet. Heel leuk, maar (nog) niet verdiend, ik heb nog bijna 50 kilometer Pronkjewailpad te gaan.

Abel Tasman Struuntocht

Het blijkt vandaag de dag van de Abel Tasman struun te zijn. Een wandeling van 25 kilometer waar duizenden mensen aan mee doen. Daar is in Lutjegast, het eindpunt van de tocht, nog niet veel van te merken. Slechts een paar hele snelle lopers hebben hun 25 kilometer er al op zitten. Voor de niet-lopers is de struun vooral aanleiding om een feestje te vieren en bier te drinken.

Na Lutjegast ga ik het Abel Tasman pad op, een mooie onverharde wandelroute door de terreinen van Staatsbosbeheer. Bij kunstwerk de Baak is een stempelpost. Hier zie ik een stukje verderop al verschillende wandelaars lopen. Even later kom ik op dezelfde route terecht als de struuners. Hier lopen al wat meer mensen. Gelukkig kiest het Pronkjewailpad hier voor de verandering eens een wat avontuurlijker route, zodat ik niet de hele tijd tegen de stroom in moet lopen. Het pad wordt op een gegeven moment zelfs zo smal dat ik me afvraag of ik nog wel goed loop. Maar ik kom keurig uit bij het park in Grootegast.

Tegen de stroom in

Na Grootegast denk ik de meute weer kwijt te zijn, maar daar klopt helemaal niks van. Het Pronkjewailpad gaat recht toe recht aan helemaal door naar Lucaswolde. De struuners lopen precies dezelfde route, maar dan in tegengestelde richting. Hier zie ik pas goed hoeveel mensen aan de tocht mee doen. Het is een wel een beetje ongemakkelijk om in mijn eentje tegen de stroom in te lopen, zelf voor een dwarsligger als ik.

Saai? Valt best mee

Langs de weg staat een bord: saai he? Precies wat ik dacht bij het bestuderen van de route. Maar dat valt vandaag dus behoorlijk mee. Ondanks dat ik behoorlijk in de weg loop blijft iedereen bijzonder vriendelijk. Wel wordt ik er om de paar minuten op gewezen dat ik de verkeerde kant op ga. Een band, een orkest en theatermakers zorgen op verschillende plekken langs de route voor wat afwisseling en vrolijke muziek. Het kon minder.

Ommetje

Toch vind ik het niet erg als de laatste struuners gepasseerd zijn en de rust weergekeerd is. Er volgt een stuk over wegen en fietspaden tussen de velden door om daarna met een viaduct de snelweg over te steken. Het laatste stuk naar Nuis is verassend genoeg weer onverhard. Het Pronkjewailpad loopt hier weer een stukje over een van de leuke ommetjes die Landschapsbeheer rond verschillende Groningse dorpen gerealiseerd heeft.

In Nuis ga ik de kerk binnen om te stempelen en even na te denken over hoe ik verder ga. Ook hier rijdt namelijk in het weekend weer geen enkele bus. De dichtstbijzijnde bushalte ligt aan de A7 bij Marum, een kleine 3 kilometer extra lopen. De eerstvolgende bus daar ga ik waarschijnlijk net niet meer halen. Dus ik neem de tijd om te stempelen en koffie drinken in landbouwmuseum ’t Rieuw, en om te stempelen en binnen te kijken in de Coendersborg. Ik heb geluk, want de borg is normaal gesproken alleen op zondag open, maar vandaag ook omdat het Open Monumentendag is.

Dan zit er niks anders op dan toch maar verder te lopen naar Marum. Omdat ik niet door het centrum kom haal ik maar een broodje en wat te drinken in een tankstation. Bij de bushalte aangekomen blijk ik nog een half uur op de eerstvolgende bus te moeten wachten.