Al wandelend is het prachtige Groninger land optimaal beleefbaar. Daarom loopt collega Chantal de Jonge dit jaar de zuidroute van het Pronkjewailpad. Ze is recreatieadviseur voor Staatsbosbeheer Groningen en woont in Drenthe, waar ze ook geboren is. Dit jaar wil ze niet alleen een tevreden Drent zijn, maar ook een trotse Grunneger worden. Op ons boswachtersblog doet ze verslag van haar ervaringen. Deze 19e etappe gaat van Oldehove naar Grijpskerk.

Er rijden geen bussen deze zondag. Maar het is ideaal wandelweer. Dus bij hoge uitzondering laat ik me per taxi naar het startpunt Oldehove rijden.

Waar (bijna) blote mannen geen reden tot omlopen zijn

Van Oldehove gaat de route naar Niehove, via een kilometers lange rondwandeling. Dan verwacht je dat daar een goede reden voor is in de vorm van aantrekkelijk landschap, een stempelpost of andere bezienswaardigheid. Maar daar is hier geen sprake van. Kilometers fietspad tussen kaal grasland door. Het enige ‘spannende’ van dit deel van de route is de woest bebaarde man die slechts gekleed is een minuscuul onderbroekje halverwege het fietspad op een bankje hangt. Gedurfd, zo warm is het vandaag niet.

Platzak

Ik ben blij als ik in Niehove aankom. Niehove is weer een ontzettend leuk plaatsje. Met een mooie kerk en een café/restaurant, dat zowaar ook nog open is deze zondag. Ik zou er graag even binnengaan, maar ik ben met mijn stomme hoofd vergeten mijn portemonnee mee te nemen (zucht). De taxi had ik thuis al online betaald. Maar goed dus dat ik boterhammen heb gesmeerd.

Dilemma

Na Niehove uit te zijn gelopen gaat de etappe linksaf een fietspad op, verder naar Kommerzijl. Maar rechtsaf loopt over een dijkje een laarzenpad, dat volgens het bijbehorende bordje ook naar Kommerzijl gaat. Wat een dilemma. Normaal gesproken zou ik direct voor het laarzenpad kiezen, maar waar kom ik dan uit? En mis ik dan geen stempelposten?

Spijt

Dus ik volg toch maar de officiële route. Iets waar ik al snel spijt van krijg. Ik wil niemand voor het hoofd stoten, maar het landschap is hier werkelijk bijzonder saai. Na het stukje fietspad volgen kilometers weg, waar gelukkig niks rijd (geen auto’s, geen fietsers), maar waar ook niet veel te zien is.

Zondagrust

Na een aantal kilometer kom ik bij een fruitbedrijf (stempelpost). Zoals te verwachten is de winkel hier op zondag gesloten. Maar er hangt wel een stempel in een kastje aan het hek. Dan is het nog een kilometer naar Kommerzijl. Hier maar één stempelpost, de bakker. Uiteraard ook gesloten op zondag, maar hier hangt geen stempelkastje buiten.

Schaamgroen

Ook in Kommerzijl is niet veel te beleven, maar het is wel erg lekker wandelweer. Ik loop gewoon door. Net buiten Kommerzijl kom in een park aan. Het is aangelegd door de NAM, een stukje ‘schaamgroen’, om de gasopslaginstallatie aan het zicht te onttrekken. Maar dat terzijde, als park is het bijzonder geslaagd.

Bij Grijpskerk aangekomen sta ik zo opeens weer op een industrieterrein. Dan de provinciale weg over. Niet het centrum in, maar een paar straatjes verder op, langs een verzorgingstehuis. In de hal zit een aantal bewoners gezellig naar een accordeonspeler te luisteren. En dan kom ik de boel verstoren. Gelukkig vinden ze het niet vervelend, maar juist wel leuk. Een van de dames gaat meteen op zoek naar de bak met de stickers voor de stempelkaart. Stempels en stickers verzamelen en uitdelen blijft leuk, voor alle leeftijden.

Ik volg de officiële route door Grijpskerk terug naar het station, door wat achterafstraatjes. Misschien is er niet heel veel meer? Maar als ik terug bij mijn auto ben heb ik het gevoel dat ik Grijpskerk eigenlijk niet echt gezien heb.