Het Pronkjewailseizoen is in volle gang! Al wandelend is het prachtige Groninger land optimaal beleefbaar. Collega Chantal de Jonge loopt de zuidroute van het Pronkjewailpad. Ze is recreatieadviseur voor Staatsbosbeheer Groningen en woont in Drenthe, waar ze ook geboren is. Dit jaar wil ze niet alleen een tevreden Drent zijn, maar ook een trotse Grunneger worden. Op ons boswachtersblog doet ze verslag van haar ervaringen. Deze 11e etappe gaat van Ter Apel naar Musselkanaal.

We hebben deze week te maken met een (kortstondige) hittegolf. Maar het is vandaag net iets minder verstikkend warm dan gisteren, dus ik ga toch maar op pad. Ik heb afscheid genomen van Westerwolde en loop vandaag de eerste etappe van de sectie door de Veenkoloniën. Hoewel ik best gecharmeerd ben van dit gebied, bijvoorbeeld om te fietsen, zou ik er niet snel naar toe gaan om te wandelen. Ik begin deze etappe dus met enige vrees.

Zinderend Ter Apel

In Ter Apel is het in ieder geval snikheet. Overal heeft men de zonneschermen naar beneden.

Moekesgat

Al snel loop ik de bebouwing uit. Via een fietspaadje door een stukje bos kom ik uit bij de camping en de zwemplas Moekesgat. Hier wordt ik begroet door een woest blaffende rottweiler, die gelukkig goed vastzit.

IJS!

De cafetaria aan de zwemplas is de eerste stempelpost van de dag. Hier wordt ik gewaarschuwd: let op, niet veel schaduw vandaag! Maar dat vermoeden had ik al. Pronkjewailers krijgen hier niet alleen een stempel, maar ook een ijsje. Perfect voor een dag als vandaag. Als ik verder loop staat er een rij mensen te wachten bij de entree van het zwembad, dat ondanks de hitte pas om 13.00 uur open gaat.

Blik op oneindig

De route gaat even over een industrieterrein om weer bij een stukje bos uit te komen. Langs de weg staan veel eiken, die her en der voorzien zijn van lintjes die waarschuwen voor de eikenprocessierups. Gelukkig heb ik er nog geen last van gehad. Na dit aangename schaduwrijke stukje steekt de route de weg over om een fietspad tussen de velden te volgen.

Gelukkig waait het een beetje, dat geeft nog wat verkoeling. Verschillende groepjes fietsers komen langs, veel met een routebeschrijving in de hand. Overal langs het pad staan de bermen volop in bloei en er staat zelfs af en toe een bankje. Best plezierig.

Fietsen, fietsen, fietsen

Na vele kilometers fietspad kom ik eindelijk weer uit op een weg. Maar die moet direct weer worden overgestoken om weer op een ander fietspad terecht te komen. Een stukje verderop volgt dit fietspad kilometers lang een groot omheind terrein. Eerst denk ik dat het misschien een waterzuiveringsinstallatie is, maar daar is het wel erg groot voor. Google Maps biedt ook geen uitkomst.

Dan wordt er achter mij druk gebeld. Ik loop toch echt netjes aan de kant van dit vrij brede betonpad? Twee naast elkaar rijdende rolstoelers konden mij net probleemloos passeren, maar de groep mountainbikers die er nu aankomt houdt niet op met bellen totdat ik van het pad af de berm in stap. Tot mijn spijt moet ik bekennen dat ik ze iets bijzonder onaardigs toebijt.

Kanaalstreek? Aardappelmeelfabriek!

Ik kom aan in Jipsingboermussel, bij een voor de kanaalstreek zo typerende aardappelmeelfabriek. Misschien dat het omheinde terrein van net onderdeel van deze fabriek was?

De rest van de route volgt, zoals te verwachten in de kanaalstreek, het kanaal. In Musselkanaal hou ik het voor gezien en stap ik op de bus. Hier rijdt in tegenstelling tot de meeste andere gebieden in Groningen op zondag namelijk wel regelmatig een bus.