Het Pronkjewailseizoen is in volle gang! Al wandelend is het prachtige Groninger land, waaronder verschillende natuurgebieden van Staatsbosbeheer, optimaal beleefbaar. Collega Chantal de Jonge loopt de zuidroute. Ze is recreatieadviseur voor Staatsbosbeheer Groningen en woont in Drenthe, waar ze ook geboren is. Dit jaar wil ze niet alleen een tevreden Drent zijn, maar ook een trotse Grunneger worden. Op ons boswachtersblog doet ze verslag van haar ervaringen. Deze 10e etappe gaat van Sellingen naar Ter Apel.

Maandagmorgen

Officieel is het pronkjewailpad iedere week van donderdag tot en met zondag geopend, maar bij uitzondering loop ik deze etappe een keer op een maandag. Naar Sellingen rijdt namelijk niet alleen op zondag, maar ook op zaterdag geen enkele bus.

Ook deze maandagochtend is Ter Apel – Sellingen niet bepaald een drukke busroute. Ik wordt als enige passagier in een klein personenbusje naar Sellingen gebracht. Onderweg praat ik met de chauffeur over het pronkjewailpad. Verschillende plaatsen die de route aandoet zijn onderdeel van de routes die hij als buschauffeur rijdt. Maar we kijken allebei op een heel andere manier naar deze plaatsen. Waar de buschauffeur vooral de teloorgang ziet, o.a. vertaald naar steeds minder ritten en passagiers, zie ik vooral de mooie dingen, zoals de prachtige huizen die overal staan.

Ter Borg

Er is nog niet veel te beleven in Sellingen op de maandagochtend. Maar tijdens de laatste etappe heb ik al een stempel voor Sellingen binnengehaald. Ik loop het dorp uit over het fietspad langs de doorgaande weg en ga dan richting Ter Borg. Bij de schaapskooi is een onbemande stempelpost. Die is dus ook op maandagochtend ‘open’. Na een mooi rondje over de hei komt de route weer op een fietspad en later een weg uit.

Struinen

Bij Ter Walslage volgt gelukkig weer een stuk onverhard pad. De route is hier een struinpad door de velden en langs de Ruiten Aa.

Koetjes en kalfjes

Omdat er koeien met kalfjes en een stier in de wei staan is het laatste deel van het struinpad afgesloten. En dus moet ik de weg weer op. Al snel kom ik weer op het fietspad aan de N976 uit. Met de auto een mooie route, maar wandelend vind ik het iets minder.

Alle wegen leiden naar de N976

Als ik bewegwijzering van het Naoberpad zie besluit ik dat dan maar te volgen. Zo’n lange afstandswandeling kiest vast de mooiste onverharde route uit. Even lijk ik de goede keuze te hebben gemaakt, maar dan kom ik al snel weer op het fietspad aan de N976 uit.

Ter Apeler bossen

Het valt me bepaald niet mee vandaag. Ik weet niet of het aan het aan de route ligt, of dat het vooral door het weer komt? Het waait namelijk erg hard (tegenwind) en omdat de zon steeds achter de wolken verdwijnt wisselt de temperatuur om de haverklap van aangenaam warm naar guur. Na een kleine pauze bij het rustpunt (en stempelpost) in Ter Haar gaat het weer de goede kant op. De route verlaat eindelijk de doorgaande weg en leidt naar de Ter Apeler bossen.  Hier loopt het ook weer beter. Al is ook het onverharde pad keihard door de droogte.

Het Boschhuis en het klooster zijn beide stempelpost. Het klooster is helaas op maandag gesloten, maar het Boschhuis is gelukkig wel open. Na een korte koffie- en stempelpauze loop ik verder naar het centrum van Ter Apel. Vooral aan de rand van het bos staan hier weer verschillende prachtige huizen, van het type extra luxe boswachterswoning. Door het Pronkjewailpad te lopen wordt ik ondertussen niet alleen (aspirant-) Grunneger, maar ook serieuze huizenfetisjist.