Chantal wandelt

Het Pronkjewailpad is weer open! De routes lopen door het prachtige Groninger land waaronder verschillende natuurgebieden van Staatsbosbeheer. Vorig jaar was ik betrokken bij de noordroute van het Pronkjewailpad. Die route gaat onder andere over het Knuppelpad in ’t Roegwold. Afgelopen tijd ben ik samen met de boswachters Jelka en Marieke aan de slag geweest voor de zuidroute die nu ook klaar is. Mijn collega Chantal de Jonge gaat dit jaar die zuidroute lopen. En ze doet op ons boswachtersblog verslag van haar ervaringen. Ik ben benieuwd naar wat ze allemaal meemaakt onderweg. En natuurlijk ook naar jullie reacties.

Wandelen om een trotse Grunneger te worden
Ik ben Chantal de Jonge. Sinds 2017 werk ik als recreatieadviseur voor Staatsbosbeheer Groningen. Hiervoor ben ik vanuit het westen van het land naar Drenthe verhuisd, waar ik oorspronkelijk vandaan kom. Dit jaar wil ik niet alleen een tevreden Drent zijn, maar ook een trotse Grunneger worden. En die mogelijkheid is er nu, door het Pronkjewailpad te lopen. Ik doe hiervan verslag op het boswachtersblog van Staatsbosbeheer Groningen.

Het Pronkjewailpad is een wandelroute die de parels, oftewel ‘pronkjewails’, van het Groningse land verbind. Ik loop de zuidroute, een tocht van 350 kilometer, door het Oldambt van Groningen stad naar Bad Nieuweschans. Vandaar gaat de route door Wersterwolde, tot Ter Apel, om dan via de Veenkoloniën weer terug naar Stad te lopen. Tot slot volgt nog een ronde door het Westerkwartier. Bij de pronkjewails horen verschillende gebieden van Staatsbosbeheer. Voor mij dus een mooie manier om mijn werkgebied beter te leren kennen.

Om de route uit te lopen en een echte Grunneger te worden moet ik (bijna) iedere week tot eind oktober een etappe lopen.

Etappe 1: Groningen- Harkstede, 20 km

Er is mooi weer voorspeld en ik ga op pad voor de 1^e etappe. Ik start in ‘Stad’ en eindig (als alles goed gaat) in Harkstede. De route start op de grote markt. Bij de VVV haal ik mijn eerste pronkjewail – stempel. Volgens de dame aan de balie zijn al veel wandelaars op pad.

Wat doen die mensen daar?
Het eerste deel van de route loopt dus door de stad. Ik ben zo druk met opletten of ik nog op de route zit dat ik helemaal vergeet om me heen te kijken. Dat verandert in de bloemenbuurt; het blauwe dorp lijkt wel een stukje platteland midden in de stad. Een groepje bewoners dat op straat staat te ontbijten vraagt zich af wat al die mensen toch in hun straat doen. Ik vertel dat we een route van 350 kilometer lopen langs de mooiste plekjes van Groningen. Ze schrikken een beetje, 350 kilometer in vier dagen?!! Nee, gelukkig niet. Het pad is iedere week tot eind oktober van donderdag t/m zondag geopend.
Bij de voetbalvelden van sportpark Lewenborg vind ik een bankje en neem ik een eerste pauze. Ik heb het afgelopen jaar niet veel gewandeld en dat kan ik goed merken. Mijn voeten beginnen nu al zeer te doen.
De route gaat verder langs winkelcentrum Lewenborg, dat behoorlijk gehavend is door explosie i.v.m. een plofkraak afgelopen nacht. Maar juist hier breekt eindelijk een dun zonnetje door.

Hoogtepunten
In Noorddijk dan eindelijk de eerste echte pronkjewail. Bij rustpunt de Noaberstee is het genieten van de gastvrijheid en het mooie plekje.

Volgende stop op de route is Garmerwolde. Hier zijn twee pronkjewails te vinden; de kerk en de agrishop. De laatste is een echte, ouderwetse dorpswinkel, die niet alleen mooie planten verkoopt, maar ook allerlei streekproducten en Groningse souvenirs, zoals poffert in een weckfles. Heel verleidelijk, maar niet als je weet dat je er nog kilometers mee moet wandelen.

En dieptepunten
Je moet er wel iets voor over hebben om Grunneger te worden. De route gaat door Meerstad. Hier geen pronkjewails, en wat mij betreft met reden. Ik voel me in deze enorme bouwput niet senang. En als ik dan ook nog verkeerd loop, en weer helemaal terug moet wordt ik niet blijer..

Kerk in zicht…
Dan volgt een lange, kale, rechte weg naar Harkstede. Mijn voeten en mijn heup doen ondertussen zo zeer dat ik een beetje begin te waggelen. Aan de horizon de kerk van Harkstede, de laatste pronkjewail van vandaag. Ik loop en loop maar lijk nauwelijks dichterbij te komen.

De kerk van Harkstede is een eigenlijk een grafkerk, zo vertellen de twee heren die vandaag speciaal aanwezig zijn om vermoeide wandelaars welkom te heten. Maar mijn humeur verbetert aanzienlijk. Ik kom zeker terug om de kerk en grafkelder te bezichtigen, maar ik ga eerst naar huis om mijn wonden te likken.