Nieuwe boompjes planten tijdens Nationale Viering Boomfeestdag in De Hoogte - Heiligerlee

Op woensdag 14 maart was de nationale viering van de Boomfeestdag in gemeente Oldamt. Mijn teamleider Michiel van Kerkvoorde vertelt in dit blog hoe hij deze dag heeft beleefd.

Lachende, vrolijke kinderen. Zo zal ik de nationale viering van de boomfeestdag 2018 in gemeente Oldambt blijven herinneren. Bijna 400 vrolijke kinderen die met mooie, gesponsorde scheppen proberen om bomen te planten in de kletsnatte, vette grond in De Hoogte, ons bos in Heiligerlee. Lindes, eiken, esdoorns en iepen op de plek waar tot voor kort nog essen stonden. Zieke essen, voor een groot deel al dood, maken plek voor een nieuwe generatie bomen. Vele soorten door elkaar heen, zodat, als er weer eens een ziekte uitbreekt, er niet meer zulke grote gaten in het bos vallen.

Niet zelden ben ik bang dat de kinderen bij het planten zelf wortel schieten, zo vast zitten ze met hun laarsjes in klei. Gelukkig is er altijd een boswachter in de buurt die te hulp schiet. Eerst het kind eruit en dan de laarsjes. Of ze doen het zelf, op sokken terug naar het droge. De laarsjes komen later wel. Maar ze willen wel weer terug. Nog een boom planten, en dan nog een. Zeker 1000 bomen krijgen hier in een dik halfuur hun definitieve standplaats. De woudreuzen van de toekomst. Dat is ook de wens van de kinderen, getuige de mooie geschreven boodschappen die ze in de bomen achterlaten.

Niet alle volwassen kijken even blij. Zij die geen kinderen bij zich hebben, kijken geamuseerd toe. Maar sommige leerkrachten en ouders vinden deze kennismaking met de typische Oldambster bodem niet even geslaagd.  Gelukkig voel ik me, in mijn  positieve beleving, gesteund door prinses Irene. Eerder op de ochtend, in het groendebat met de kinderen, vroeg ze meerdere keren aandacht voor de verbinding met de natuur. Kinderen moeten vies kunnen worden zei ze letterlijk. Zo was haar jeugd ook geweest. Mooie woorden, mij uit het hart gegrepen. Begrip voor de natuur en verbinding met de natuur komt door zien, ruiken, voelen, proeven en ervaren.

Aan het eind van middag, als we nog wat aan het opruimen zijn, komen de eerste kinderen al terug met hun ouders. ‘Kijk mama, dat is mijn boom, het is een linde!’ of ‘Kijk papa, daar, bij die plas, heeft de boswachter mij eruit getrokken’. De kinderen van de achtergebleven sokken melden zich nog niet…. Maar de verbinding is gelegd. De verbinding met de bomen, met de plek en wie weet ook met de natuur. Voor deze kinderen is dit nu het bos. Het mooie essenbos dat hier tot voor kort stond, en waar wij nog met weemoed aan terug denken, heeft voor hun nooit bestaan. Hun bomen zijn de toekomst. Hopelijk blijven ze komen en hun eigen bomen volgen naar de toekomst. Ik doe dat in ieder geval wel.