De laatste jaren bestaan mijn laatste werkdagen van het jaar uit het rondbrengen van de kerstpresentjes voor een deel van onze vrijwilligers. De ene keer lekkers voor de tuinvogels, de andere keer lekkers voor de mens. Zo ook vandaag, mijn laatste werkdag vlak voor kerst. Geen witte kerst. Voor mij hoeft dat ook niet. Ik heb een hekel aan vorst en sneeuw. Het ziet er mooi uit, maar het is lastig. Vandaag is het de hele dag grauw en mistig met een koude wind. Je zou bijna medelijden krijgen met de eenzame vogelverschrikkers in de Vriescheloërvennen die onvermoeibaar in de eindeloze vlakte het koolzaad vogelvrij proberen te houden. Dat lukt ze aardig. Alleen aan de rand zitten een stuk of vijftien grauwe ganzen.

Het optreden als bezorger geeft je een kijkje bij de vrijwilliger thuis. Ik ga vooral bij de inventarisatie- en monitoringsvrijwilligers langs. Het zijn eigenlijk erg uiteenlopende mensen. De een woont in het vrije veld en telt ganzen of telt libellen langs een vaste route in een van de natuurgebieden dicht bij huis. Een ander woont in hartje stad Groningen en heeft een broedvogelmonitoringplot bij het Schildmeer. Voor dag en dauw verruilt hij en zijn telmaat, in het donker, de stad voor de serene rust van het uitgestrekte meer met de rietlanden en moerassen. Hij belt me in het voorjaar geregeld als hij weer een nieuwe soort gezien of gehoord heeft. Weer een andere vrijwilliger doet de zogenaamde fauna check vóór het maaien van graslanden van een van de pachters. Anderen zijn ook inzetbaar als natuurgids of kan prachtige natuurfoto’s leveren voor een presentatie. Kortom onze vrijwilligers zijn zeer divers.

Sommige vrijwilligers zijn wat teruggetrokken en op zichzelf. Uiteraard respecteer ik dat. Ik hou het kort en ga weer op pad. Bij anderen wordt je joviaal binnen uitgenodigd om iets te drinken. Dat kan niet altijd want ik heb meer bezorgingen te doen. Maar zo nu en dan een kop koffie sla ik niet af. Een vrijwilliger bood me aan nu toch eindelijk eens zijn zelfgemaakte limecello te proberen. Na één klein nipje wist ik het al wel; heerlijk, maar hier moet ik nu niet meer van drinken. Ik kreeg wat mee, om thuis te proberen. De gesprekken tijdens zo’n kerstvisite zijn ook erg uiteenlopend en gaat van een dramatisch slechte hazenstand en veel vossen naar de aanschaf van een nieuwe auto. Vaak passeert het afgelopen jaar de revue, met soms heftige zaken als een ongeluk of ziekte, en komen plannen voor het komende jaar aan bod.

Voor mij is zo’n laatste werkweek dan ook een mooie afsluiting van het jaar. Even terugkijken en aandacht voor de mens achter de vrijwilliger. Allemaal verschillend maar allemaal hebben ze iets gemeenschappelijks; ze behartigen de belangen van (natuur voor) Staatsbosbeheer. Daar mogen we trots op zijn en dat verdient een presentje.

Ik wens jullie allen fijne kerstdagen en alvast een goed nieuwjaar.

Boswachter Leon