´t Zel weer veurjoar worden,
´t Zel weer veurjoar worden.
Ik roek het aan de lucht, En d’ eerste holtdoef vlugt.
De winter was laang, En ik was baang,
Dat ´t noeit weer veurjoar worden zol.
Moar ´t komt aaltied wel goud.

Ede Staal

Ik weet niet hoe het u vergaat, maar ik ben niet zo ‘van de winter’. Elk seizoen mag dan zijn eigen bekoring hebben; de winter duurt mij te lang.

Ik zie de schoonheid wel hoor, in een rode zonsopkomst boven een stilbevroren winters rietlandschap…, formaties van ganzen tegen een oranjepaarse lucht …, een Schotse Hooglander die kortstondige dampwolkjes hoest in het witberijpte gras…, een rijtje tegen de wind in gebogen schaatsers op een bevroren Ezumakeeg…, verse reeënsporen in de sneeuw.

Maar afgezien daarvan is de belangrijkste waarde van de winter wat mij betreft dat we het voorjaar en de zomer zo gaan waarderen. Ik ben kortom niet tegen de winter, maar wel altijd weer blij dat het achter de rug is. Ik verlang naar warmte, frisgroene kleuren, nieuw leven, het begin van weer een nieuwe cyclus.

Ede Staal leidt het op handen zijnde voorjaar af aan het vliegen van een houtduif. Zelf zoek ik naar andere voorbodes en de beste is, vind ik, de zang van de veldleeuwerik. Dit jaar hoorde ik mijn eerste zingende veldleeuwerik al op 28 februari, ’s ochtends om een uur of negen, bij een bleke zon en vorstige lucht. Ik deed mijn ogen dicht en kreeg haarscherpe visioenen van zinderende zomermaanden, liggend op mijn rug in het gras, loom tussen de oogharen doorturend op zoek naar de bron van dat, letterlijk, hemelse geluid. Hoog aan het zwerk, ergens daar, hangt een veldleeuwerik klapwiekend in de lucht, uitbundig vrolijk de zomer bezingend.

Het visioen hield niet lang stand in de vorstige februarilucht, maar toch; de hoop op een vroeg voorjaar was weer levend.

Het spreekwoord luidt: “één zwaluw brengt nog geen zomer” en zelfs die ene zwaluw is er nog niet. Maar wie goed om zich heen kijkt, ziet dat er verandering in de lucht hangt. Behalve de zang van de veldleeuwerik dienen zich in het Nationaal Park Lauwersmeer meer vage voorbodes en glasheldere vingerwijzingen aan.

De grotere groepen waarin reeën zich ’s winters verzamelen, ‘sprongen’ genaamd, beginnen uiteen te vallen. De reegeiten bereiden zich voor op het werpen van de kalveren, straks eind mei, en daar kunnen ze de bokken niet gebruiken.
Het aantal buizerds neemt gestaag af, terwijl er in februari nog op elk paaltje eentje zat. De overwinteraars trekken noord- en oostwaarts en onze ‘eigen’ buizerds markeren, al ‘miauwend’ hun territoria.
Lammetjes dartelen op de dijk.
In onze kudde Konikpaarden is het eerste veulen geboren.
Het speenkruid bloeit, evenals vroegeling en, tot wanhoop van mensen met hooikoorts, de hazelaar en we zagen al weer het eerste kandelaartje.
De zeearenden broeden op de Sennerplaat en de eerste grauwe ganzen zijn vast ook al begonnen.
We zien bruine kiekendieven en witte kwikstaarten.
De scholeksters zijn terug en manifesteren zich luid: “tepietepietepiet”!

En die zwaluwen komen vast straks ook nog wel, ik heb er vertrouwen in; het komt aaltied wel goud.

Boswachter Jaap Kloosterhuis