Het voelt alle dagen nog steeds als een voorrecht om als boswachter werkzaam te mogen zijn in het Westerkwartier. Afgelopen maandag mocht ik vieren dat ik 60 jaar ben geworden. Een groot deel van m’n leven heeft zich hier in dit gebied afgespeeld. Op zo’n dag met zo’n getal ga je vooral terugdenken, want je weet dat het meeste achter je ligt. Ik kwam er achter dat ik misschien wel de saaiste boswachter van Staatsbosbeheer ben door zo lang in hetzelfde gebied te blijven…… Maar al terugdenkend kwam ik er achter dat ik in al die jaren vanaf 1979 met vele Westerkwartierders wel een heel mooie reis door de tijd heb gemaakt en we samen ook heel veel hebben gerealiseerd.

Als ik al m’n agenda’s die ik zorgvuldig bewaar nog eens raadpleeg, dan valt me op dat ik vooral veel tijd heb besteed aan overleg. Zeker ook veel intern overleg, maar nog veel meer met bewoners, verenigingen en organisaties als Dorpsbelangen. Zo zijn we in het gebied uren met elkaar in gesprek geweest over wat Staatsbosbeheer natuur noemt en inwoners achtertuin en werk-woonomgeving. In mijn beginjaren lag dit scherp en werden we ook vooral gezien als een organisatie die een bedreiging zou zijn, zeker voor boeren. Natuurlijk lagen belangen uit elkaar, maar ik denk dat we vooral met elkaar geleerd hebben om vanuit die wetenschap met elkaar vanuit wederzijds respect te zoeken waar we elkaar kunnen versterken en waar we agenda’s kunnen verbinden.

Juist en met name vanuit deze houding hebben we in gezamenlijkheid er bijvoorbeeld voor gezorgd dat er weer door het landschap (wie daar dan ook maar op dat moment eigenaar van is) gewandeld kan worden zoals men vroeger ‘struunde’ over kerkepaden door de landerijen op zoek naar kievits- of eendeneieren. Door zo te werken kunnen we ook steeds rekenen op actieve betrokkenheid en medewerking van buurtbewoners om dit soort paden te realiseren en, wat ook bijzonder is, te onderhouden. Het meest bekende voorbeeld hiervan is denk ik wel het Blote Voetenpad, wat vanuit een werkgroep van Plaatselijk Belang Opende is ontwikkeld en misschien wel door sommigen als grap bedacht……. Inmiddels is het pad landelijk bekend en al vele maken is gekopieerd.

Vanuit deze ontdekkingen en ervaringen heb ik ook geleerd dat er veel meer verbindingskansen ook buiten natuur-en landschap mogelijk zijn. Sinds een aantal jaren werken we samen met zorginstelling De Zijlen, een organisatie die mensen met wat wij een beperking noemen (wie is niet beperkt) een prettige dagbesteding aanbiedt. Natuur met zorg!

Vanuit ons gezamenlijk erf aan de Peebos trekken dagelijks cliënten van De Zijlen het landschap in om de vele wandelpaden zoals het Blote Voetenpad te onderhouden. In de winter zijn ze actief in het onderhoud aan de vele houtsingels die zo kenmerkend voor ons gebied zijn.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=NlSQj2k7nAU&w=560&h=315]

Inmiddels zijn er ook een aantal re-integratie-cliënten vanuit de 4 gemeenten van het Westerkwartier aan de slag met diverse werkzaamheden in de natuurgebieden. En we zijn in gesprek om meer mensen een mooie tijdelijke werkplek aan te bieden; het landschap kan wel wat handjes gebruiken!

Zo achterom kijkend mag ik dan misschien de saaiste boswachter zijn, maar ben ik heel trots dat we in nauwe samenwerking met bewoners het Westerkwartier een dikke plus hebben gegeven om het nog beter te kunnen ontdekken en beleven.Ik heb hierbij ook niet het gevoel dat er iets af is en we klaar zijn. Nee, er liggen nog vele kansen!

Het voorjaar hangt al in de lucht: u bent van harte uitgenodigd om het te komen ontdekken. De paden liggen er weer ‘aordig schier’ bij zoals men hier zegt. Ook zijn er verbindingen gemaakt tussen een aantal paden. Om u nog beter te kunnen ontvangen is bij het kantoor /werkschuur aan de Peebos 1a Opende een parkeerterrein aangelegd om van hier uit de wandelschoenen en/of laarzen/ blote voeten aan te trekken om er op uit te gaan. U bent van harte welkom!

Boswachter Nico