Daar is hij dan: het weblog van de Staatsbosbeheer Groningen. Nu kunnen wij, boswachters, onze verhalen delen met jou als lezer. Het allerleukste is dat ik de aftrap mag geven.

Het lijkt me dan ook goed om mij even voor te stellen. Ik ben Anneke en ik ben boswachter in Westerwolde, een gebied in Oost-Groningen. Deze pagina is nog maar kort in de lucht, maar ook ik zelf werk nog niet zo lang bij Staatsbosbeheer. “Hoe kom je er bij om boswachter te worden?” is de vraag die vaak aan mij wordt gesteld. Eigenlijk heel simpel: het is er met de paplepel ingegoten.

Woist ja wel
Het is begonnen met de heerlijke wandelingen die ik als kind samen met mijn ouders maakte. Langs oude bomen, langs de beek en percelen met bloemen. Vooral in Ter Wuppen (Gronings voor Ter Wupping). Daar had mijn opa het namelijk altijd over, ‘Ter Wuppen vlakbie Smilke, woist ja wel’ (Ter Wupping nabij Smeerling, weet je toch wel). Mijn ouders wisten toen destijds niet waar Ter Wuppen lag, maar eenmaal gevonden, bleek het een schitterend natuurgebied te zijn. We liepen er dus ook geregeld. Zo ook in Smilke.

Oog in oog
Ook zo’n ervaring die mij heeft mogen inspireren, is het moment dat ik onverwachts oog in oog kwam te staan met wild. Echt wild! Eén van die momenten was op een mooie voorjaarsdag achter in het veld bie Pekel (bij Pekela). Bijna onder de voet gelopen maar net op tijd zie ik een reekalf liggen, perfect gecamoufleerd, tussen de kruiden en struiken. Voor een paar seconden neem ik het beestje waar. Om hem niet veel stress te bezorgen, loop ik stilletjes van het reekalfje weg. Prachtig! Al wegdraaiend kijken ineens twee zwartbruine ogen mij doordringend aan. Zowel voor haar, als voor mijzelf ontstaat er lichte paniek. Wat te doen? Roerloos blijven we staan. Ik merk al gauw op dat haar neusvleugels voorzichtig op en neer gaan. Al snuivend probeert ze mijn energie waar te nemen. Heb ik kwaad in de zin? Waarschijnlijk ruikt ze toch dat ik licht gespannen ben en besluit een sprint te nemen. Niet vanuit angst, maar toch voor de zekerheid. Met een luid blaffend geluid wil ze nog even laten merken dat ze zich niet zomaar gewonnen geeft. Waarschijnlijk gewoon om haar kalf te waarschuwen, maar het maakt wel indruk. Ze houdt me voor lange tijd nog even goed in de gaten. Uiteindelijk neem ook ik de vluchtroute en laat moeder en kalf gauw met rust.

Zingen
Degene die mij kent, weet dat ik niet groot ben, maar me ook niet snel laat kennen. Ik vergelijk mezelf vaak met het keudeldoemke (Gronings voor winterkoninkje). Klein, maar met een groot bereik. Immers heeft een vrouwtje keudeldoemke maar kleine oren en zal het mannetje dus hard moeten zingen om haar interesse te wekken of überhaupt al gehoord te worden. Overtuigd van zijn kunnen blijft hij dan ook doorzingen tot ze enthousiast is.
De energie die ik haal uit de momenten waarbij ik iets bijzonders beleef in de natuur en het respect die ik daarbij voel, zoiets moois maar uiterst kwetsbaar, heeft mij ervan overtuigd boswachter te worden. Ik wil ervoor zorgen dat de natuur haar ruimte mag behouden en haar zo te kunnen blijven bewonderen. Want de natuur om ons heen moeten we koesteren.

De komende tijd gaan ik en mijn collega-boswachters onze wereld hier met jou delen. Natuurlijk ben je van harte uitgenodigd om onze natuurgebieden te bezoeken. Om te beleven, te ervaren, te luisteren en vooral te genieten.

Tot in de natuur!

Boswachter Anneke Epping