Omdat ik boswachter ben wordt er over het algemeen van mij verwacht dat ik niet bang ben voor kriebeldiertjes.
Het is eigenlijk ook een vast onderdeel in mijn programma wanneer ik met schoolkinderen naar buiten ga. Gewapend met een loeppotje en een zoekkaart schuifelen we door de bladeren, keren we dode stammen om en kijken we wat er allemaal wegsnelt.

Eigenlijk is het altijd prijs, want er zijn zo ontzettend veel kleine beestjes om ons heen dat je nooit veel moeite hoeft te doen om een paar soorten bij elkaar te scharrelen. En het is waar, voor een pissebed, duizendpoot of een (klein) spinnetje ben ik echt niet bang. Ik probeer ook altijd om de kinderen zover te krijgen dat zij ze over hun hand laten lopen. Maar er zijn toch echt een aantal diertjes die ook ik liever vanaf een afstandje bekijk, niet omdat ze gevaarlijk zijn maar gewoon omdat ik er de kriebels van krijg!

Imagoproblemen

Toegegeven, het imago van de bodemdiertjes kan ook wel wat aandacht gebruiken. Niet veel mensen zullen direct enthousiast worden bij het horen van namen als engerling en doodgraver. Maar toch zijn dit ontzettend belangrijke dieren. Engerlingen zijn de larven van kevers zoals o.a. de meikever. Deze grote witte kronkels vind je een paar centimeter onder de grond waar ze zich vooral tegoed doen aan wortels van grassen. In de natuur zorgt dit ervoor dat niet alles helemaal dichtgroeit met gras en als bijkomend voordeel houden de gegraven gangen de grond lekker luchtig en waterdoorlatend. Daarnaast zijn engerlingen een van de favoriete snacks van de das, bomvol proteïne. Om Pumba uit The Lion King te quoten “slijmerig maar smakelijk”. 

Opruimers

De doodgraver is echt een prachtige kever om te zien, met zijn knotsvormige antennes en opvallende oranje vlekken. Maar zoals de naam al doet vermoeden zit er een duistere kant aan deze ondernemende kever. Ze worden ook wel de begrafenisondernemers van de natuur genoemd. Wanneer een dier het loodje legt vangt de doodgraver de geur van het kadaver vrij snel op met zijn geavanceerde antennes. Een mannetje en vrouwtje snellen zich naar de plek des onheils en beginnen het dode dier te ontdoen van vacht of veren. Vervolgens eten ze zich een weg naar binnen om daar, heel romantisch, te paren en eitjes te leggen. Na een paar dagen als larven in het kadaver geleefd te hebben ontpoppen zich allemaal kleine doodgravertjes. Moeder doodgraver blijft dicht in de buurt om ervoor te zorgen dat haar kroost zich ongestoord te goed kan doen aan hun gastheer. Uiteindelijk blijft er van het dode dier weinig over, de doodgravers hebben een belangrijke rol gespeeld in het opruimen ervan. Een super nuttige functie dus, maar wanneer ik zo’n kever tegenkom kijk ik er toch liever vanaf een afstandje naar… 

Bodemdierendagen 

Ik raad het iedereen (met of zonder kinderen) aan om eens op zoek te gaan naar bodemdiertjes. Op www.bodemdierendagen.nl vind je gratis zoekkaarten die je kan gebruiken om je vondsten op naam te brengen. Daarnaast vind je daar ook een hele hoop informatie over deze fascinerende dieren, om de kriebels van te krijgen!