Dood getrapte kleine plevieren jong. foto: S. Waasdorp

Als boswachter maak je vreemde dingen mee. Emoties volgen elkaar soms snel op. Zo ben je blij met een nieuwe ontdekking en korte tijd later word je geconfronteerd met een triest bericht. Dan zit je naar een confronterende foto te kijken. En dan besef je weer dat de balans tussen bescherming en beleving een dun draadje is. In dit geval met een hoofdrol voor kraanvogel en kleine plevier.

Emoties

Als boswachter maak je soms mooie, maar ook vreemde en bizarre dingen mee. Misschien is dat wel wat het boswachter zijn zo leuk en interessant maakt. Geen dag hetzelfde en sommige dingen zijn niet te plannen. Hoe lastig ook in een maatschappij waar weinig ruimte lijkt voor spontane acties. Zo ben je blij omdat je goed nieuws krijgt van een vrijwilliger. En zo kun je wel janken dat een ander broedsucces door menselijk toedoen niet is gelukt.

Vrijwilliger brengt verrassing

Mijn collega Liesbeth krijgt een bericht van een blije vrijwilliger. Hij heeft een kraanvogel-jong ontdekt op een nieuwe plek. Er was al een vermoeden dat er mogelijk wat zou kunnen zijn omdat er zich geregeld volwassen exemplaren ophielden. Maar omdat de dieren deze periode ook in de rui zijn en we nooit een jong of überhaupt daar een nest hadden gevonden, dachten we dat het inderdaad om ruiende vogels ging. Eén van onze vrijwilligers hield dit ‘nieuwe’ koppel al een tijd in de gaten. Want door het verplaatsen van recreatieve voorzieningen wordt het op diverse plekken in het Drents-Friese Wold rustiger en dat biedt weer ruimte voor dieren die dit nodig hebben.

De vrijwilliger tuurde geregeld op gepaste afstand langs de oever van het vennetje om te zien of toch niet een jong zijn kop boven het pijpenstrootje uitsteekt. En ja, hij ziet er 1 die samen met zijn ouders rondstapt. Prachtig en vol enthousiasme bericht hij ons. We zijn blij dat deze plek goed is bevonden door de kraanvogel als geschikte plek. Ondertussen is dit het 5e jong dat dit jaar groot wordt in het Drents-Friese Wold. Een positieve ontwikkeling dus!

Einde aan euforie

Maar de euforie duurde niet lang. Nog geen twee uur later krijgen we ander nieuws. Stef Waasdorp, die in het gebied vogels inventariseert voor o.a. Vogelbescherming, stuurt ons een foto. Op het Aekingerzand is één van de pullen van de kleine plevier onder de voet gelopen. En dat ook nog op een plek dat achter de bebording voor ‘Vogelrustgebied’ ligt en hier dus geen mensen mogen komen. Een plek waar we de dieren rust gunnen zodat ze ongestoord hun kleine kroost kunnen opvoeden. We hebben dit eerder uitgelegd in het blog over het Aekingerzand. De foto is erg confronterend. Een grote schoenmaat die bovenop een kuiken heeft gestaan. Natuurlijk gaan we ervan uit dat het onbewust is geweest en dat de persoon die achter de bebording is geweest gewoon niet goed heeft opgelet. Maar dat maakt het niet minder zuur en maakt nog meer duidelijk hoe belangrijk het is dat er rust en ruimte is voor de vogels. Dat het creëren van rust tot meer broedsucces leidt, hadden we eerder al verteld. De kleine plevier vond vorig jaar voor het eerst het Aekingerzand geschikt als broedlocatie. Dit jaren waren het al twee nesten. We gaan zien wat het volgend jaar gaat worden.

Kwetsbaarheid

Maar hoe bizar kan het zijn. Zo ben je nog in euforie over het nieuwe kraanvogel-paar, en zo kijk je naar een triest plaatje van een dood jong. Als boswachter is het iedere keer weer zoeken naar de balans tussen bescherming en de beleving van het gebied. Want natuurlijk willen we graag dat de mensen genieten van de natuur, want als je de natuur ontdekt raak je verwonderd. En voor je het weet word je ook vrijwilliger. Ontdek je nog meer nieuwe dingen door bij een ven te gaan staan om te kijken of er toch niet stiekem een kraanvogel-jong loopt. Maar we zien ook de kwetsbaarheid van de flora en fauna. Daarom moeten we soms keuzes maken die ook wij liever niet willen. Bordjes op plekken die de mens tegen houden. Terwijl ook wij als mens geregeld behoefte hebben aan rust en veiligheid voor onszelf of onze kinderen. Dan is het toch niet zo moeilijk voor te stellen dat we juist dat, de dieren in de natuur ook gunnen? Zij leven er tenslotte. Het is hun enige thuis. Wij zijn slechts even te gast.