Jonge mees met nachtvlinder in het bekkie

Soms kom je als boswachter van die bijzondere situaties tegen. Iets waar je even stil bij staat om te kijken wat er nu eigenlijk gebeurt. Op weg naar huis door het Drents-Friese Wold, fietste ik bijna over een klein pluizig bolletje heen dat aan de rand van het betonnen fietspad zat. Ik kneep mijn remmen in en moest dit kleine beestje maar even wat aan de kant zetten. Vond het al merkwaardig dat er op dit drukke stuk fietspad niet iemand over dit kleine vogeltje heen gereden was.

We zien namelijk wel vaker dat er nog wel eens wat wordt doodgereden op een fietspad. Dit zijn meestal reptielen die het warme beton gebruiken om in de ochtend snel weer op temperatuur te komen. Wel nodig met dit soort koudere nattere zomers. En al die nattigheid zorgt ook voor voldoende slakken die ook geregeld plat op het fietspad liggen. Maar dit kleintje leefde dus nog, maar gedroeg zich wel een beetje vreemd. Langzaam kroop ik naar hem toe. Tot mijn verbazing bleef het kleintje gewoon zitten waar hij zat. Het was een jong roodborstje dat te vroeg uit het nest is gesprongen. (Of geduwd door broers en zusters, dat kan natuurlijk ook).

Toen ik beter keek had hij ook iets in zijn bek zitten. Twee grote vleugels staken uit zijn, naar verhouding, veel te grote bekkie dat nog niet groot genoeg was. Hij zat er gewoon in te stikken! Deze maaltijd was duidelijk een maatje te groot! Wat hij ook probeerde hij kreeg deze prooi niet doorgeslikt. En hij kreeg hem er ook niet meer uit. Vlug pakte ik hem op en begon voorzichtig aan de half ingeslikte nachtvlinder te trekken. De kleine roodborst leek wat opgelucht te kijken toen zijn snavel weer leeg was. En na een paar seconde gaf hij een harde piep. Wat direct werd beantwoord door pa en moe in de struiken naast het fietspad. Ik weet niet of hij nu doorgaf dat hij veilig was, of dat het juist meer een roep om hulp was. Ik besloot de toch al dode grote nachtvlinder in stukjes te hakken en deze op te voeren. Nou dat lustte hij wel en met een paar kleinere hapjes had hij toch zijn buik vol gekregen. En na deze maaltijd heb ik hem maar in het bos neergezet. Nu maar hopen dat pa en moe verstandig zijn om niet nog eens zo’n grote prooi op te voeren. Dan redt hij het vast.

Boswachter Lysander van Oossanen