Het is 21 april 2015 als we een klein roze varkentje met een zwarte kop zien lopen op de heide in het Drents-Friese Wold vlakbij Appelscha. Gedumpt; gewoon uit de auto gegooid, alsof het een leeg blikje of patatbakje is die op zoveel plekken langs wegen liggen. Dat is al hufterig genoeg, maar om een klein varkentje uit de auto te zetten, gaat wat mij betreft nog een stap verder. Ik besluit om deze hufterigheid op Twitter te melden met deze tweet:

https://twitter.com/Lysandervan0/status/590460860205834240

Prompt krijg ik reactie van Dafne Westerhof van het Beloofde Varkensland: of ik hulp nodig heb met dit varkentje en een afspraak kunnen maken. Het varkentje blijkt slecht benaderbaar; wie weet wat haar allemaal is overkomen! Een vangactie hoort daarom niet tot de mogelijkheden. Op verzoek van Dafne leggen we wat voer neer, in de hoop dat ze op die plek blijft komen en we van daaruit een actie op touw kunnen zetten.

We plannen een dag om met een dierenarts het varkentje te vangen en verdoven, zodat Dafne haar mee kan nemen. Een dag voor de vangactie moet ik Dafne bellen, het varkentje zit niet meer op haar vaste plek en is aan de wandel door het 6.000 ha grote Nationaal Park. Van verschillende plekken krijg ik meldingen. Na overleg met Dafne besluiten we om eerst even af te wachten of ze een nieuwe vaste plek gaat vinden waaruit we verder kunnen werken aan een vangactie.

Zo nu en dan komt er een melding, dan weer hier en dan weer daar. Niemand kan een vaste plek bepalen en dus wordt vangen zeer lastig. We krijgen mail van een vrouw die midden in het Drents-Friese Wold woont. Ze ziet geregeld een varkentje achter het huis lopen. Ik leg haar de situatie uit en ze geeft aan dat zij wel haar best wil doen om het varkentje te vangen. Hopelijk heeft het effect…

Katten, kippen en konijnen

Ondertussen worden er ook andere dieren gedumpt in het Drents-Friese Wold: jonge kittens, veel kippen, een stuk of wat konijnen (zowel dood als levend). Stuk voor stuk trieste gevallen waar we als boswachters druk mee zijn. We willen ze vangen, maar dan? Gelukkig hebben we dankzij social media enkele dieren onder dak kunnen brengen. De twee katjes hebben een liefdevol thuis gekregen en ook de kippen zijn naar allerlei adresjes gegaan. Ik heb er ook een paar en iedere dag een vers eitje.
Begrijpen doe ik het niet. Hoe kunnen mensen nou huisdieren dumpen in de natuur? Wat voor gedachte zit er achter? Als ze denken dat ze de dieren hiermee een gelukkig en vrij leven geven, hebben ze het mis. Het loopt meestal slecht af. Huisdieren kunnen slecht eten vinden en zijn een makkelijke prooi voor vos of havik. En er worden er veel doodgereden. De meeste dieren laten zich ook na verloop van tijd slecht vangen.

Vorige week zat er ineens schot in de zaak met het varkentje. De mevrouw die haar probeerde te vangen, was goed op weg met het winnen van vertrouwen. Het leek er zelfs op dat we niet eens meer een verdovingsgeweer hoefden in te zetten. Als we nog even de tijd namen, kon ze zo een hokje in lopen. We besloten daar op te wachten.

Paniek op de Kale Duinen
Opeens is die tijd er niet meer.. Ik word gebeld door de eigenaren van de Drentse heideschapen die op de Kale Duinen lopen. Ze zijn in rep en roer. ‘Het varken lijkt wel gek geworden en bespringt onze schapen; actie is nodig!’ Als mijn collega ter plaatse komt, is het varken weggerend. Wat rest is een plek met wol en bloed alsof net als verleden jaar een loslopende hond zijn gang is gegaan. De herders laten de bebloede schapen zien. Het varken is gevlogen. Gaan we haar nog vinden?
Ik overleg weer met Dafne en de vrouw die zich over het varken heeft ontfermt. Ze denken dat ze berig is geworden en bij gebrek aan een soortgenoot de schapen de dupe worden. Er wordt nog gezocht tot het donker wordt maar geen spoor meer te bekennen.

Een varkentje wassen?

De volgende morgen maak ik met de collega’s een plan de campagne. Hoe gaan we dit varkentje wassen? We blijven er bij dat vangen als optie 1 blijft staan en als het niet anders kan het verdovingsgeweer in te zetten. Dinsdag 22 maart om 9:15 uur word ik gebeld door de boswachters in ons Buitencentrum. Bij de Dierenambulance is een melding binnengekomen van een dood dier langs de weg. Nu krijgen we die meldingen vaker, maar iets zei me dat dit het varkentje kon zijn. Bij aankomst werd mijn vermoeden helaas bevestigd. Het varkentje dat als oud vuil bijna een jaar geleden uit de auto was gegooid, lag dood in de berm. Een trieste afloop.

(huis)Dieren dump je niet, niet in de natuur, niet in boerenland of elders. Als je de site van Het beloofde Varkensland bezoekt, lees je dat we veel van dit soort schrijnende gevallen kennen in Nederland. Hopelijk dat dit verhaal iets kan bijdragen aan de bewustwording hierover.

Boswachter Lysander van Oossanen