IJsvogel (foto: Willemien Alons)

Marten van Dijken heeft een bijzondere blik op de natuur. Vanuit zijn tuinkamer aan de Beilerstraat in Assen of vanuit zijn hut in een boomgaard net buiten de stad deelt hij dit graag met jou. Vandaag een verhaal over vogels met wel erg menselijk eigenschappen… of is het nu andersom?

Ademloos luisteren Ion en Valerie naar opa. Ze hangen haast aan zijn lippen. Toch heeft Ion de vingers vlak bij zijn oren. Als het te eng wordt, wil hij het niet horen. Het is zomervakantie en dan logeren ze bij opa en oma in de bergen. In het piepkleine dorpje in het zuiden van Transsylvanië. Opa vertelt een oud volksverhaal over een oude heerser die er ooit de baas was. Over Vlad Tepes, met zijn angstaanjagende bijnaam… Vlad de Spietser.

Het is maar van welke kant je het bekijkt. Menig boswachter heeft een goede dag, als zij of hij die vogel waarneemt. De hobbyfotograaf wrijft zich in haar handen bij het nemen van een mooie foto van hem. Maar er gaat een siddering door de insectenwereld. Daarboven in die Wilde Roos, zit een vogel. Een vogel met een masker, wat hem dubbel griezeliger maakt. Het is een moordenaar, een moordenaar puur sang. En de wijze waarop, doet menig insect verbleken. De engerd, de Klauwier.

Er is nóg een vogel, vlak in de buurt. Van iets ander gedrag, maar eigenlijk komt het op hetzelfde neer. Een vogel met een heel eigen geluid. Een geluid, waarvan wordt gezegd, dat het te horen is zolang de Koekoeksbloemen bloeien. Op achterbakse wijze kiepert het steeds groter wordende jong het ene na het ándere medebroedsels uit het nest. En laat het zich bedienen, tot ze zo flink is, eindelijk op eigen verantwoordelijkheid, de wereld in te gaan. De profiteur, de Koekoek.

Niets menselijks is ons vreemd. Bij mij in de antieke buurt waar ik woon hebben sommige mensen ook bijnamen. Net als in de vogelwereld. Het is niet, meneer of mevrouw Janssen of de Vries. Nee, daar woont het oliemannetje, daar de schoenenboer en in dat huis woont een huisjesmelker. Kwalificaties, dat ik soms denk, zullen ze het zelf ook wel weten dat ze zo heten.

Maar het kan gelukkig ook anders. In één van de zijstraten , daar vlak bij mij, woont een oudere dame, een dame van stand. We komen elkaar vaak tegen, meestal in het bos. We praten dan even over de natuur en wat al niet meer. Eens, zo zei ze, had ze de ijsvogel gezien: ‘Zó mooi, zó blauw, zo’n verschijning.

Weet u wat ik dan altijd zeg, boswachter:
IJsvogel gezien… God gezien!’