KOP VAN DRENTHE – Als je naar het Lauwersmeer gaat om naar vogels te kijken, ben je toch wel een beetje teleurgesteld als aan het eind van de dag de zeearend niet op je lijstje staat. Maar als je samen met collega Jorien Bakker in de boswachterij Veenhuizen nietsvermoedend aan het buitenvergaderen bent en er vliegt op tien meter voor je neus een zeearend uit het bos, ben je aan het eind van de dag verre van teleurgesteld. Sterker nog, daar kun je redelijk van ondersteboven zijn.

Het dier in kwestie was een nagenoeg volwassen vogel. De staart al volledig wit, maar de rest van het verenkleed vertoonde nog een vleugje jeugdigheid. Een beetje ‘ropperig’ , zou ik zeggen. Maar ik realiseer me dat dit kenmerk in geen enkel vogelboek terug te vinden is. Een zeearend bereikt pas na vier jaar het volwassen kleed. Het verenkleed is dan hoofdzakelijk donkerbruin met wat een ‘uitgebleekte’ bovenzijde en kop. De snavel is dan helemaal geel. Maar dit beest had nog wat zwartigs in het verenkleed.

Lekker belangrijk! Wat doet al die info er toe? Ook al is de zeearend geen extreme zeldzaamheid meer in Nederland, het is en blijft immers een majestueuze vogel. Zo’n fenomeen an sich is al genoeg. Bijtankmomenten. We voelden ons wel wat bezwaard dat we de vogel in zijn middagdutje verstoord hadden, maar we konden hem vanaf het pad niet zien zitten. Toch maar wel even onder de boom gekeken waar hij in had zitten rusten. Je weet immers nooit of hij nog een ruiveer of prooi heeft achter gelaten…

We konden hem nog een klein minuutje volgen. Hij was duidelijk op zoek naar een opstijgende luchtbel om hem te helpen. Tot hij die gevonden had, zag het vliegen met die enorme vleugels er zelfs wat onbeholpen uit. Als een puber die ineens niet weet waar hij met zijn veel te snel groeiende benen en armen naar toe moet. Maar eenmaal op hoogte, was hij binnen een paar tellen uit het zicht. Twee boomvalken (waar kwamen die ineens vandaan?) stegen op om even te checken of hij echt weg ging. En wij? Wij stonden nog steeds met open mond te kijken.

Euhhh, waar hadden we het ook al weer over?

Boswachter Aaldrik Pot