Dit stukje begint met een biecht. Het moet hier natuurlijk gaan over trailrunnen, hoe fijn dat is en vooral over hoeveel mooie gebieden er in Drenthe zijn om het te doen. Zaterdag was de laatste trailrun in de RunForestRun-cyclus, langs het uitgestrekte Dwingelderveld en door de omliggende bossen. Samen met collega Jorien Bakker liep ik de afstand van 13 km. Anderhalf uur genieten en een beetje afzien. Maar om op die biecht terug te komen, ik was er met mijn hoofd niet helemaal bij. Tijdens het lopen moest ik telkens aan fietsen denken. Of misschien nog meer aan fietsen in Zwitserland.

Ronde van Zwitserland
Misschien is het u ontgaan, maar in Zwitserland – wat ik als mijn tweede vaderland beschouw – was iets moois gaande. Een Nederlandse jongeman, die luistert naar de naam Tom Dumoulin, kon in dat prachtige bergachtige land misschien wel de eindoverwinning pakken in de Tour de Suisse, die geldt als ankeiler voor die écht grote wieleronde in Frankrijk. Ik zal u alle details over het verloop van deze etappekoers besparen, maar ik zat elke middag van mijn laatste vakantieweek aan de buis gekluisterd. Niet alleen vanwege Tom Dumoulin, maar vooral ook vanwege die majestueuze berglandschappen.

Dat ik daar met mijn hoofd was, had ook tot gevolg dat ik zaterdag tijdens de RunForestRun twee keer verkeerd liep, terwijl de lintjes waarmee de route was uitgezet niet echt gemakkelijk te ontwijken waren. De eerste keer liep ik alleen en had ik zelf door dat een volgend lintje te lang op ziet liet wachten. De tweede keer, toen ik weer even in dromenland was, brulde een achtervolger iets naar me. Ik weet niet wat ze zei, maar ik wist meteen dat ik niet op koers lag. Met dank aan, ik vermoed, Liesbeth Hillebrand uit Meppel.

Bergen, daar dacht ik dus aan. In dat landschap is trouwens ook het trailrunnen ontstaan. Rennen over smalle paadjes met veel hoogteverschil. Ooit hoop ik daar eens hard te lopen. Of te fietsen, dat mag ook.

Dagdromen
In die dagdromen had ik niet kunnen vermoeden dat we op het eind van de trailrun rond het Dwingelderveld nog een paar serieuze klimmetjes voor de kiezen kregen. Ik dacht altijd dat het Dwingelderveld zo plat als een dubbeltje was. Ik had net een beetje gas gegeven om het laatste restje energie dat ik nog had te verstoken, maar na een stuk of vijf van die pittige klimmetjes achter elkaar werd het ineens toch nog zwaar. Een beetje afzien hoort er bij. Dat maakt het (na afloop) extra leuk en de zoute pinda’s (na afloop) nog lekkerder.

Jorien en ik hadden afgesproken zo ver mogelijk samen op te lopen, een beetje met de rem erop. Om je heen kijken, genieten van het landschap en van de vogels. Het mooie stuk langs de Davidsplassen leverde bijvoorbeeld een uitbundig roepende wielewaal op. Een van de medelopers die ik er op wees – ik kan het niet laten – sprak de wijze woorden: ‘Dat hoor je allemaal niet hè, als je met muziek op loopt.’ Misschien refereerde ze aan een deelnemer die bij de start al zulke luide muziek op zijn koptelefoon had, dat we de woorden van organisator Winfried Bats nauwelijks konden verstaan.

Muziek
Maar het is echt waar, tijdens zo’n trailrun is er muziek genoeg, al is het misschien niet allemaal even melodieus en opzwepend. Appelvink, goudvink, boomkruiper, boompieper, het zijn een paar soorten die ik bewust heb geregistreerd. Ik ben er gelukkig mee, want van een topklassering moest ik het met mijn gammele rug niet hebben. In de uitslagen zie ik dat als 35e ben geëindigd (de eerlijkheid gebied te zeggen, dat ik het eigenlijk nooit van een topklassering moet hebben). Nee, dan heeft Tom Dumoulin het in Zwitserland een stuk beter gedaan. Hij won vandaag de afsluitende tijdrit en werd derde in het algemeen klassement. Maar ik hoop voor hem vooral ook dat hij net zo heeft genoten heeft als Jorien en ik.

boswachter Aaldrik Pot

Ps. Albert bedankt voor de mooie foto’s en je support!