HART VAN DRENTHE – Tijdens de jaarlijkse dassentelling in het Hart van Drenthe heeft boswachter Pauline Arends twee zeer actieve vrijwilligers in het zonnetje gezet. Lex Duif is al sinds jaar en dag betrokken bij het dassenwerk in Oost-Drenthe. Zijn kennis van het leven van dassen is inmiddels enorm en hij staat Pauline bij met raad en daad. Ook beheert hij namens de Dassenwerkgroep Drenthe de telgegevens en houdt hij alle verkeerslachtoffers bij waardoor bijvoorbeeld richting Provincie Drenthe goede adviezen kunnen worden gegeven over knelpunten bij wegen.

Tonnie Sterken is een echte omnivoor. Al meer dan veertig jaar is hij actief in de natuurbescherming en de laatste tien jaar onmisbaar bij het dassenwerk in de Kop van Drenthe. Tonnie is een meester in het vinden van nieuwe dassenburchten. Maar daarnaast is hij actief betrokken bij het onderzoek naar boommarters en roofvogels. En ook besteedt hij veel tijd aan het nalopen van bossen op mierenhopen, eekhoornnesten en roofvogelhorsten zodat die bij houtoogst kunnen worden ontzien.

Actieve vrijwilligers
Staatsbosbeheer is blij met deze actieve vrijwilligers. Van Pauline kregen ze een beiden een ‘waarderingsbon’ overhandigd. Voor Lex, die antiek verzamelt, was er daarnaast een bord van Engels aardewerk met daarop een schildering van een dassenfamilie. Tonnie kreeg een fraaie natuurwandelstok aangeboden. ‘We worden immers allemaal een dagje ouder’, grapte Pauline.

Dassentelling
En dan de telling… Voor een kort verslag van de resultaten verwijs ik je graag naar de website van de Dassenwerkgroep Drenthe. Ik kreeg zelf een van de lastige burchten in mijn maag gesplitst. Zo één waar je eigenlijk alleen iets kan zien als je plat op je buik op de grond gaat liggen. De dassen houden zich dan ook nog eens vooral op in jonge aanplant van larix. Donker en onoverzichtelijk.

Op de weg naar de burcht zag ik hoe de hemel de kleur van een fikse kneuzing had. Onweer was niet ver weg en hagelstenen zorgden voor een winters gevoel in mei. Maar wat was het licht mooi in het druipende bos. Toen ik me geluidloos probeerde te verplaatsen, zag ik op korte afstand een reegeit wegglippen. Meestal betekent dat behoedzame gedrag ze in de buurt een kalfje heeft.

Reekalf
Niet veel later zag ik het kalfje in het mos. Volledig vertrouwend op haar schutkleur dat in dit geval niet zo heel veel hielp. Voor de rest probeerde ze me heel erg te negeren. Ik maakte snel een foto en voelde me – ja dit klinkt heel zweverig – een beetje lichter worden. Bijtankmomenten noem ik het ook wel. Toevallige ontmoetingen met dieren die een enorme stoot energie geven. Een vriend van me zei laatst dat het vooral adrenaline was wat ik voelde bij dit soort waarnemingen, maar goed hij is ook geen romanticus.

Bij de burcht had ik weer geluk. Vrij snel kwam een moeder das met haar jongen naar buiten. Of beter, ze waren er eens. Ik kon door het dichte geboomte nauwelijks zien hoeveel jongen het precies waren, maar een wandelingetje van de familie naar een andere pijp op het burchtcomplex was net genoeg om naar Pauline te Whatsappen dat ze twee jongen en vrouwelijke volwassen das op kon schrijven voor de zogenaamde Horstburcht. Het papier waarop ik dat eigenlijk moest noteren was door de smeltende hagel zeiknat geworden. Ook boswachters gaan soms met hun tijd mee.

Na krap vijf minuten was het schouwspel al weer afgelopen. Ik hoorde hoe de moeder en haar jongen het bos introkken. Wel bijzonder, meestal blijven de jongen dan op de burcht achter, maar blijkbaar is deze hoek van de boswachterij zo rustig dat moeders haar kinderen gewoon mee neemt. In de verte hoorde ik af en toe een reigeit ‘blaffen’. Was het de geit waarvan ik even daarvoor het kalfje had gevonden? Hoe dan ook, ik bedacht me dat mijn aanwezigheid hier niet erg op prijs werd gesteld. Met een boog wijde boog liep ik daarom zo snel mogelijk terug naar de auto.

Bij de werkschuur zat Pauline bij de snorrende kachel te wachten op de terugkerende tellers. De chocomelk was inmiddels warm. Langzaam druppelden de dassenvorsers binnen en begon het nagenieten van alle enthousiaste verhalen. Nou ja, er zijn ook altijd tellers die geen dassen hebben gezien. Voor hen is er volgend jaar weer een kans.

Boswachter Aaldrik Pot