SCHIERMONNIKOOG – Huh? Schiermonnikoog? Wat heeft dat nu met het blog van de Drentse boswachters van Staatsbosbeheer te maken? Sorry, ik geef het toe. Ik ben vreemdgegaan.

De Neverest Nighttrail op 7 maart was de laatste trailrun in de RunForestRun-cyclus en toen was ik nog aan het herstellen van een stevige bronchitis. En op 20 juni wil ik wel de 21 kilometer lopen tijdens de RFR op het Dwingelderveld. En de 10 Engelse mijl (16,1 km) van de Monnikenloop op Schiermonnikoog paste prima in het schema zoals de profs dat zeggen.

Maar ik ben geen prof. Sterker nog, ik ben ook geen geboren hardloper. Ik zal nooit een marathon onder de drie uur lopen. Die ambitie heb ik gelukkig ook niet (meer). Maar ook als enthousiast amateur moet je toch wel een beetje trainen en dan is Schiermonnikoog geen vervelende omgeving, helemaal niet als je met een paar loopvrienden een huisje hebt gehuurd en wat langer op het eiland kan verblijven.

Stage
Schiermonnikoog dus. In de jaren negentig zwierf ik hier een paar maanden rond in het kader van een stage bij de Rijksuniversiteit Groningen. Ik mocht meelopen in het onderzoek naar de relatie tussen grauwe ganzen en Engels slijkgras. Een erg fijne en bovenal koude tijd. We maakten vele eindeloze dwaaltochten over het eiland. Ik verheugde me nu dan ook vooral op het stuk over het strand. Door de bossen van Drenthe hollen is het allerleukste, maar met de wind in de rug over het strand  is bijna net zo mooi. Maar tot mijn grote teleurstelling was het na anderhalve kilometer al weer uit met de pret.

Het was sowieso nogal snel voorbij voor mijn gevoel. Na anderhalf uur stond ik met flesje sportdrank in de hand naar de zoute pinda’s zoeken. Want na afloop van de RunForestRuns in Drenthe staat er altijd een tafel met allerlei heerlijkheden die je niet meteen verwacht bij een verzorgingspost van zo’n evenement: chips, winegums, bouillon en dus zoute pinda’s. Heerlijk! Vooral met een bekertje slappe cola. Het leven hoeft niet ingewikkeld te zijn.

En nu door. In mijn ‘achtertuin’ liggen de mooiste singletracks en onverharde paden om te trailrunnen. Ik voel me een bevoorrecht mens om in zo’n omgeving te mogen wonen, werken en lopen. De komende tijd train ik gestaag verder. Ik begin de kunst van het langzaam lopen steeds beter te verstaan. Misschien loop ik ooit nog wel eens een marathon of verder, maar dan in een tempo dat past bij mijn lijf en misschien wat minder bij mijn vroegere onrealistische ambities.

Boswachter Aaldrik Pot