DRENTS FRIESE WOLD – Knarsetandend trek ik de deur achter me dicht. Vandaag is de RunForestRun in het Drents Friese Wold en ik had me lang geleden al ingeschreven voor de 13 kilometer. Maar het projectje RunForesterRun zoals mijn collega het zo leuk had bedacht, ligt een beetje stil. Deze forester strompelt meer, dan dat hij rent. ‘Jaja, hardlopen is héél gezond’, hoor ik nu van alle kanten. Inderdaad! Je verstappen op de trap, zoals ik een maand geleden deed, is minder goed voor je lijf en leden kan ik u verzekeren.

Grote glimlach

Het hardlopen beperkt zich daardoor tot wat korte rondjes, maar mijn vrouw Nicolette trainde gewoon door en daarom ben ik vandaag chauffeur, aanmoediger en fotograaf. Op weg van Norg naar Appelscha rukt de wind als een dolle aan de auto. Ik kijk een beetje benauwd naar de bomen langs de weg, maar bij Nicolette verschijnt een steeds grotere glimlach op het gezicht. Gelukkig is het wel droog, denk ik nog.

Eenmaal bij de inschrijftent zie ik collega Corné Joziasse staan, glunderend en met een groot stuk karton in zijn hand. Hij had net een cheque van ruim 900 euro gekregen. Organisator van de RunForestRun-cyclus Winfried Bats zamelt bij elk evenement via Sport4Nature een bepaald bedrag in voor een goed doel. In het Drents Friese Wold wordt er nieuw gereedschap voor de vrijwilligersploeg van gekocht.

Slechte kleding bestaat niet

Na het vertrek van de lopers, wandel ik richting de Kale Duinen. Ik hoop een paar mooie foto’s te maken van zwoegende mensen in het mulle zand. De wind trekt nog verder aan en de schapen zoeken beschutting in de bosrand. Als ik boven op een van de hoge duintopjes sta, kan ik nauwelijks op de been blijven. Het stuivende zand knarst tussen mijn tanden. Ik zoek beschutting bij een eikje dat waarschijnlijk al tientallen jaren oud is, maar door de harde condities in het gebied nauwelijks aan groeien toe komt. Overleven kost al energie genoeg.

Het begint te miezeren en kort daarna horizontaal te regenen. Binnen een minuut ben ik van buiten zeiknat, maar op het lijf nog lekker droog. Er is een Noorse gezegde: ‘Det finnes ikke dårlig vær, bare dårlig klær’, simpel vertaald: slecht weer bestaat niet, slechte kleding wel. En zo is het vaak. Bij de kachel, terwijl de wind de pannen op het dak geselt, lijkt binnen blijven de beste keuze. Maar eenmaal buiten valt het eigenlijk altijd mee. Bovendien, binnen voelt na een paar uurtjes in hondenweer niet meer als gewoon comfortabel, maar als weldadig.

Ziedende zand

De lopers lijken ook, op drie kilometer voor het eind, nog helemaal niet naar binnen te verlangen. Ondanks het watergordijn dat in vlagen over het ziedende zand trekt, zie ik eigenlijk alleen maar lachende mensen. Een vrouw stopt om een foto te maken. Nicolette is er sneller dan gedacht. ‘Prachtig parcours’, brult ze met de wind mee. Ik maak snel mijn toestel droog  en schiet een paar waterige plaatjes. En weg is ze al weer. Opgeslokt.

Terug bij de finishtent vraag ik haar hoe het is gegaan: ‘Je hebt wat gemist’, zegt ze stralend. Haar kleren zijn doorweekt en haar schoenen veranderd in baggerschuiten. Ik geloof het meteen. Ik heb niet eens gelopen, maar het erg naar mijn zin gehad in dit zeemansweer op de onbarmhartige vlakte. Ik hoop dat ik over drie weken, bij de volgende RunForestRun in de Drentse  Aa, weer van de partij ben. En dan natuurlijk het liefst als deelnemer.

Boswachter Aaldrik Pot