Voor paddenstoelen heb ik een blinde vlek. Helaas. Ik zou graag beter onthouden wat ik in de loop van een herfst leer over deze bijzondere creaturen. Het is me echter al vaker opgevallen, alles wat ik in mijn jeugdjaren aan (onzinnige) kennis van soorten heb opgedaan komt ongevraagd naar de oppervlakte. Informatie die ik daarvoor graag in de plaats wil zetten, wordt voordat het is opgeslagen al weer gewist. Er verschijnt nog net geen regeltje aan de binnenkant van mijn netvlies: Harde schijf is vol. Probeer anders te op te slaan.

Helaas geldt dat niet alleen voor paddenstoelen, ook voor mossen, spinnen en ander kruipend gespuis schijnt er weinig ruimte meer te zijn. Ik kan me nu ook zo goed voorstellen hoe frustrerend het moet zijn om op wat oudere leeftijd een vogelcursus te volgen. Na drie avonden theorie en drie veldexcursies lukt het nog steeds niet om de zang van een koolmees te onderscheiden van het belletje van de pimpelmees. Iets wat ik als jochie na het beluisteren van een bandje van de Vogelbescherming in een half uur onder de knie had.

Het is natuurlijk geen nieuws. Jong geleerd is oud gedaan. Daarom is natuureducatie voor jonge kinderen ook zo belangrijk. En daarom is het ook zo fijn dat de Tweede Kamer twee moties heeft aangenomen die de pijn van de bezuinigingen op natuureducatie enigszins verzachten. 

Dit alles zat ik te overpeinzen toen ik een fotootje op mijn camera zag staan, gemaakt tijdens een ‘wildernisexcursie’ met collega Evert Thomas. Er stond een aardappelbovist (al op jonge leeftijd leren kennen) op, maar hoe heette dat bruine paddenstoeltje rechtsonder op de foto ook al weer… Ergens zat nog een haakje omdat Ervert er een leuk verhaal bij vertelde. De euhm… ja, kostgangersboleet. Die vergeet ik niet weer. Al die andere soorten paddenstoelen die ik dit jaar weer van een naam heb voorzien, moet ik waarschijnlijk volgend jaar gewoon wéér opzoeken.