Met collega-boswachter Roelof Blaauw vandaag even een rondje gemaakt om alle vondsten (dassenburchten, holle bomen, nieuwe roofvogelsnesten, nieuwe groeiplaatsen van bijzondere planten et cetera) van de afgelopen tijd te delen. Elke kwartaal proberen we zo’n dag te plannen. We praten natuurlijk geregeld bij, maar ‘aanschouwelijk onderwijs’ werkt toch het beste.

Een jaar of acht geleden zijn de boswachters meer gespecialiseerd. Roelof houdt zich vooral bezig met het inventariseren van flora en fauna en ecologische advisering. Ik ben meer ‘van de communicatie’. Maar aan die specialisatie hebben we ook stiekem een beetje onze eigen draai gegeven. Roelof weet bijvoorbeeld veel van planten, vlinders en libellen, terwijl ik meer geinteresseerd ben in zoogdieren, reptielen en amfibiën. En we hebben een gezamenlijke passie voor vogels.

Op onze voorjaarsronde doen we wat vaste plekken aan. Zo kijken we altijd even bij de alpenwatersalamanders rond Assen. Hoe die salamanders hier ooit zijn terecht gekomen is een raadsel. Sommige zeggen dat het om een natuurlijke populatie gaat, anderen beweren dat het juist uitgezette dieren zijn. De eerste waarnemingen stammen echter van rond 1900. Hoe dan ook, in het poeltje dat wij bezochten waren de salamanders volop in actie. We zagen een stuk of tien prachtig gekleurde mannetjes zwemmen. Gelukkig, ze zijn er nog! Dat was het belangrijkste, dat raadsel over de herkomst lossen we toch niet meer op.

Minstens zo leuk vond ik echter de drie groene kikkers die aan de rand van de poel zaten te zonnen. ‘Bastaardkikker’, zei Roelof. Opa, zoon en kleinzoon dacht ik meteen. Dat is ook een verschil tussen ons. Roelof kijkt naar de natuur met een meer ecologische bril. Hij kijkt (vaak) naar samenhang, ik (meestal) naar individuen. Ik ben vooral nieuwsgierig hoe dieren leven, welke beslissingen ze nemen enzovoort. Daarbij is een potje vermenselijken mij niet vreemd. Dat mag niet van ecologen, maar van Roelof mag het gelukkig wel.