In natuurland gaat het vaak over de grote dingen: hectares, meters, kuubs, wildernis, dynamiek… Ik kan nog wel even doorgaan. In de schaduw van al die grootsheid zijn er de kleine parels. In meer denigrerend taalgebruik ook wel postzegels genoemd. Maar ik ben er dol op. Het liefst zou ik ze verzamelen.

De mooiste postzegels van Drenthe zijn wat mij betreft de voormalige heidevennen. Tegenwoordig liggen ze meestal verscholen in een overwegend agrarisch landschap. Met een beetje goede wil, houden de oorspronkelijke natuurwaarden stand. Zo ook in het Schillenveen. De goede wil betekent in dit geval niet veel meer dan de waterstand elk jaar een klein beetje verhogen, zodat het ven niet steeds verder verdroogt en de berken er vat op krijgen. Veel van die heidevennen zijn op deze manier al veranderd in een berkenbos.

Zo niet in het Schillenveen. Op steeds meer plekjes binnen deze postzegel groeien de veenmossen uitbundig. En elk jaar, zo rond deze tijd, wordt er dan ook een feestje gevierd. De heikikker-mannetjes halen er zelfs speciaal hun blauwe prinsenkostuum voor uit de kast. Bovendien komen er elk jaar meer feestgangers bij. Ze hebben nu zelfs een enorme schildpad uitgenodigd die genoeglijk aan de rand van het water een dutje doet. Dit alles onder toeziend oog van meneer en mevrouw dodaars. Ook zij hebben, net als de heikikkers, plannen voor gezinsuitbreiding. Ze jubelen van vreugde. Net als ik.