In een verlopen reisgids zal je altijd aangeraden worden met de trein naar de New York Botanical Garden te reizen. Dat is niet alleen omdat het handig is -het station ligt recht tegenover de ingang van de tuin -maar vooral om te voorkomen dat je door The Bronx moet dwalen. Nu kende het noorden van deze borough nooit de problemen van het zuidelijk deel waar bendeoorlogen, sociale ellende en crack cocaine zombies lang het beeld bepaalden. Maar alleen al de naam The Bronx was genoeg om toeristen op Manhattan te houden en niet de oversteek te laten wagen naar deze wijk.

“Op een hete dag in augustus 1947 stapte Andrew Wyeth een verlaten slaapkamer binnen op de derde verdieping van een huis in Maine. Hij wilde er een aquarel maken van de dakkapel. Omdat het er zo verstikkend warm was, opende hij het venster, dat uitzag over zee. Een zucht zeewind bracht de gordijnen, die tientallen jaren onverstoord hadden gehangen, in beweging. De vogels in het kantwerk leken op de wieken te gaan. De kunstenaar maakte een snelle schets.”

Afgelopen week in New York ontdekte ik weer eens hoe moeilijk het is om iets eenvoudigs te doen. Of beter: om iets in zijn eenvoud te laten. En dan heb ik het over kunst. Hoe vaak zie je niet dat er net te veel gedaan is? Of dat een kunstenaar toch een soort ‘sleutel tot zijn werk’ meegeeft. Een extra laagje toevoegt, waarmee hij vergeet dat het werk zelf de sleutel is. Show, don’t tell, zeker in de bééldende kunst.