Zei de baas vorig jaar: “Als jij nou eens een boek schrijft over Mondriaan.” Nou, met plezier, maar dat betekent wel dat er geen tijd meer is om dit blog te vullen. Met pijn in het hart neem ik er afscheid van. Wat was dit een reis! Al die Staatsbosbeheerders die ik ontmoette en die me het mooiste van wat Nederland te bieden heeft, lieten zien. En soms ook het ergste. De vele gesprekken met de ecologen waarin er geen grens zat aan de diepgang. Maar ook: de musea en kunstenaars die ik bezocht, de begeestering die gedeeld werd. En: het nauwe contact met al die mensen die veel meer van computers weten dan ik -toen ik begon wist ik niet eens hoe je een filmpje in een post plakt. Dus ook dank voor het engelengeduld dat Leon, Appie, Arjan, Eveline en Omar aan de dag legden.
Best vaak ging het over de wildeman, die soms angstaanjagende, soms beschermende figuur die dichter bij de natuur staat dan de ‘beschaafde’ mens en die we nodig lijken te hebben als herinnering aan waar we vandaan komen. Altijd noemde ik Europese voorbeelden; de wildeman in de Weense schatkamer, als schilddrager in Den Bosch, in voorjaarsrituelen in Roemenië. Maar er is ook een Amerikaans wild man. Hij hoort bij de hofhouding van de Big Chiefs uit New Orleans (‘Nawlins’). Dat zijn de ‘black Indians‘. Zwarte Amerikanen die zich voor Mardi Gras (letterlijk vette dinsdag, de laatste dag van Carnaval) als Indianenopperhoofd uitdossen en de straat opgaan. Ze zijn altijd vergezeld van een vlaggendrager, de flag boy, en een spy boy, die het terrein verkent en rapporteert over een mogelijke ontmoeting met een andere chief. En er is de wild man die een wapen zoals een speer meedraagt. Hij doet mee in het uitdagen bij de ontmoeting met een andere ‘stam’. Dat is een heel ritueel waarin er geboden wordt: “Humba!” (Buig!) en: “Me no Humba. You humba!” Historici vermoeden dat het ‘indianenmotief’ in New Orleans geïntroduceerd is tijdens de shows waarin Indianen als curiosum getoond werden. Dat gebeurde al in de negentiende eeuw. Ook wordt er gewezen op de First Nations die slaven hielpen ontsnappen. Hier een voor de serie Treme geënsceneerde ontmoeting maar op you-tube plaatsen de tribes de lange echte versies.

Hemel, hoe vaak kwam Spaubeek wel niet voorbij op BuitenPlaatsen? Dat dorpje in Limburg waar ik geboren ben en waar ik bos en beek, veld en wei leerde kennen. Beelden daarvan zijn er altijd. Ook als ik in India of Amerika veel grootsere natuur tegenkom. Misschien is dat wel waarom ik me zo thuis voel bij Staatsbosbeheer. Iedereen hier snapt meteen hoe belangrijk het is dat kinderen in de natuur komen. Je wordt er een rijker mens van. En omdat ik zelf zo veel gekregen heb, voelt het heel vanzelfsprekend om toch een beetje belerend afscheid te nemen: neem niet te veel.