De laatste dag van het festival. Dat voelt wat raar. Ineens dringt het besef door dat het feest eindig is. Ik besluit er een dwaaldag van te maken; dan is alles een verrassing. In het dorp wordt heel goed duidelijk wat je op de rest van het eiland niet merkt: het is zondag. Net als bijna overal in Nederland, hangt er iets terneer geslagens. Snel weg, de natuur in.

Bij de vuurtoren bloeit de verbascum. Een concurrentie in geel, met de teunisbloem ernaast. De toren is klein. Maar omdat hij op het hoogste duin staat, werkt hij prima. Het uitzicht is niet alleen mooi, het heeft iets beangstigends. In een blik is duidelijk dat Vlieland een smalle strook zand is tussen Noordzee en Waddenzee. Het lijkt veel kwetsbaarder dan op de kaart. Achter de toren staat Ruup. Dat is de naam voor de twee houten megafoons die gebouwd zijn door studenten van de Estse kunstacademie. Het ontwerp is van Birgit Õigus. En die vreemde titel? Ruupor is Ests voor megafoon.

Vaak wordt gedacht dat ik ‘van de kunst in de natuur ben’. Dat klopt ook wel, maar niet van zomaar kunst. Er is maar heel weinig waarvan ik vind dat het permanent geplaatst mag worden. Onze bebouwde openbare ruimtes zijn al zo druk en het publieke groen heeft niks nodig. Maar dat Ruup hier staat snap ik wel. De vorm is symbolisch bedoeld, maar werkt toch ook. Als je er in bent, concentreer je je als vanzelf op de geluiden van de natuur. De wind, de vogels. Ruup ligt trouwens verbazingwekkend lekker. Als een marmot in winterslaap breng ik er zo een uur door. Ruup is natuurmeubilair dat past.

Het inspelen en soundchecken van de band van Douwe Bob doet mij meer dan het concert zelf. Maar ‘s-avonds op het slotfeest verrast hij met een mooie gospel en hij doet tweede stem bij Lea Kliphuis die Will the circle be unbroken zingt. Ik houd het niet droog. Dat moet je maar durven: als een Johnny & June het nummer Jackson brengen. Hartstikke goed. Ik krijg een kushandje van Michelle David die losgaat. Ik sta te headbangen op gospel.

Al vrij snel weet je niet meer wie er allemaal op het podium staan: The Gospel Sessions, Lefties Soul Connection, Jungle By Night, alles loopt doorelkaar. En er wordt gespééld. Tjonge. En net voor het bijna een trance wordt, breken de muzikanten de boel weer af en bouwen iets nieuws. En nog een keer.

ITGWO is voorbij. Als ik terugwandel langs het sportveld wordt daar het podium al afgebroken. Great Wide Open, gaat dat over landschap? Komt het van het nummer van Tom Petty? Ik ga het niet opzoeken. Het gaat over het hart. Ik heb me toch een energie, één grote natural high. Zo kan ik niet gaan slapen. Ik bouw nog een feestje en ben mijn eigen DJ St. Paul.

https://youtu.be/J_jDzICbC_o