Het eerste wat ik wil doen nadat ik gesetteld ben op een Waddeneiland, is de Noordzee begroeten. De weg voert dóór camping Stortemelk. En daar hoor je de vreemdste dingen. Klein meisje: “Mama, ik heb maag- en darmproblemen”. Ik geloof het onmiddellijk. Twee studentes: “Zullen we gaan voorchillen?” En een bozige tiener: “Laura is een ‘self-sjansmeisje’.” Ik mis de aansluiting hier. Maar daar is het strand! Ik zie de Brandaris en het Groene Strand van Terschelling. Het is hartstikke vroeg maar er zijn toch al wat beroemdheden -heel veel artiesten zwerven ook over het eiland. Lijkt me de mores om die met rust te laten.

Vandaag doe ik het festival ‘ouderwets’, dat wil zeggen: ik blijf op een locatie, het Sportveld. Niet uit luiheid, de line up is gewoon veelbelovend. De dag begint met gospel, en daar ben ik klaar voor. Are you ready to get gospelized?, vraagt Michelle David van The Gospel Sessions. Nou. Haar band speelt retestrak en zij soult daar over- en doorheen. Het klinkt als vloeken, maar het is een compliment: David verrockt gospel. (Waarbij je kunt bedenken: er was nooit rock geweest zonder gospel). Ze is soms meer Joyce Kennedy dan kerk. Zingen en klappen: de mooiste instrumenten zijn er van nature -of van God. Alle groten hebben Didn’t It Rain gezongen en zij weet er raad mee. Natuurlijk wil ik haar handtekening. I feel like I know you, zegt ze. Helaas. We delen onze liefde voor Sister Rosetta Tharpe en ze schrijft het cd-hoesje vol met luistertips. En de festivaldag is nog maar net begonnen.

De bounce van Woody Smalls is niet zo mijn ding. Maar zijn Party-Pit blijft een goed moment. Dat is tof op Het Sportveld: niet alles buiten het hoofdpodium staat aangekondigd. Tussen de bomen tref ik stevige pretrock -nog steeds geen idee van wie. En hele fijne verrassing: jalen N’Gonda. Hij doet een soort platenzaakoptreden -alleen gitaar en zang -bij Plato. Fantastic Negritto, net van de main stage, luistert mee en vindt hem ook geweldig. N’Gonda’s Holler verdient het om een hit en een soulklassieker te worden.

Ondertussen doe ik wat ik mij niet had voorgenomen: toch kijken of ik niet ook nog Beth Orton op De Open Plek kan meepikken. Dat mislukt. Maar wel heel leuk om oude bekenden tegen te komen -sommigen zie ik al meer dan vijfentwintig jaar op concerten en feesten.

En dan. Devendra Banhart. Meer dan tien jaar geleden hoorde ik hem voor het eerst, toen in een zaal vol Spaanse studenten en studentes Spaans, die hem na afloop van het concert doodknuffelden. Dat was in de tijd van wat journalisten bij gebrek aan een beter woord en altijd op zoek naar een term, freak folk noemden. Antony and the Johnsons (de zanger noemt zich nu Anohni), CocoRosie, Joanna Newsom en Devendra Banhart braken tegelijkertijd door. Er klonk toen heus wel eens wat dat zo bestudeerd weird was, dat die naam voor het genre niet eens zo gek is. Nu moet ik het natuurlijk ook gewoon doen met wat ik zie en hoor, maar Banhart is een Original.

Hij kan het volle terrein stil krijgen bij abstract gemurmel en laten dansen op Zuid-Amerikaanse ritmes. Van Banhart wordt altijd gezegd dat hij een eigen spiritualiteit heeft. Dat klinkt vaag. Maar er zit wel iets in. Zijn ouders en stiefvader namen hem als kind mee na hun goeroe die hem Devendra doopte -godenkoning en god van hemel, regen en donderstormen. Heus, ik zie geen verband, maar die zwarte lucht die even boven het terrein dreigt, drijft over. Banharts tattoo van de letters FE is net zichtbaar. Het is Spaans voor geloof. Het is duidelijk dat Banhart het enorm naar zijn zin heeft en speelt zoals hij dat het liefste doet; met de mogelijkheid fouten te maken en te improviseren. Er is een moment dat heel ITGWO is. Banhart laat het concert  even stilvallen en fluistert: You are safe. You really are.

https://youtu.be/ENawAstRGB0