Drenthe heeft dit seizoen meer kunst in de natuur dan je in een dag kunt doen. Into Nature art expedition is met 16 locaties niet alleen een rijk kunstevenement maar ook een verkenningstocht door de provincie. Met collega Jori Wolf trok ik van Noord naar Zuid, van wat je een beetje als de goudkust van Groningen kunt beschouwen, tot diep in het hartland van Drenthe met zijn laagliggende beken en houtwallen. Alleen al de tocht door het landschap is een beloning voor wie de moeite neemt naar buiten te gaan.
We begonnen bij de Rijksluchtvaartschool in Eelde. Op het terrein staat daar de Conibeer: een twaalf meter hoge beer, gemaakt door in een constructie van metaaldraad conifeertakken te steken -zoals je dat ook doet bij de praalwagens van een bloemencorso. Het resultaat doet wat denken aan Puppy, het kunstwerk opgebouwd uit levende plantjes dat Jeff Koons voor het eerst liet zien op de Documenta van 1992. Conibeer is ontworpen door Florentijn Hofman die de wereld al liet kennismaken met gigantische dobberende badeenden. De chique recensente van nrc gruwde van de Conibeer. Waarom is niet helemaal duidelijk. De woordspeling te plat? Het idee (de idee) erachter niet ongrijpbaar genoeg? Wij vonden ‘m super. Misschien ook omdat het materiaalgebruik, deze soort conifeer, iets hilarisch heeft voor iedereen die in de natuurbescherming werkt. Het is zó tuincentrum. Maar er is meer, Hofman heeft de schaal goed gekozen: het beest torent hoog boven je uit, best verontrustend. En Conibeer, die groen begon, heeft nu een bruine vacht.
In Museum De Buitenplaats, ook in Eelde, wordt uitgepakt met grote namen. Zowel herman de vries als Wolfgang Laib maakte er een floorpiece. Van de vries ligt er een veld van lavendelbloemetjes. Als je weet dat je iets alleen maar kunt ruiken wanneer er deeltjes van het waar te nemen object in je neus terechtkomen (niet altijd een fijne gedachte) dan is dit werk in de hele ruimte aanwezig. In die zin gaat het kunstwerk in tegen standaard opvattingen over vorm. Wat nou lengte, breedte, diepte? Van de andere kant is de lavendel ook gewoon de lavendel -en niet het idee of een beeld van lavendel. De materiële aanwezigheid ís de betekenis. Laib maakte in De Buitenplaats een van zijn beroemde vierkanten van dennenstuifmeel (of beter: de pot met stuifmeel uit de collectie van De Pont is hier conform de aanwijzingen van de kunstenaar uitgestrooid). Een magischer materiaal is moeilijk voorstelbaar. Het stuifmeel is zo puur pigment, maar laat zich niet strak modelleren: de randen van de rechthoek zijn niet scherp maar lichtjes uitgewaaierd -zoals bij een kleurvlak van Rothko. Stuifmeel gaat natuurlijk ook over belofte. Er schuilt de mogelijkheid van een dennenbos in dit werk. (In Oudemolen, locatie Loods Staatsbosbeheer, draait de geweldige video van Laib aan het werk. Ga ‘m zien, of kijk ‘m hier).En door gaan we, naar landgoed Vennebroek. Hier realiseerde Taturo Atzu (onder een andere naam bekend van zijn uitkijk op het dak van de Oude Kerk in Amsterdam) Hotel Stairway to Heaven. Aan het bestaande zomerhuisje De Til maakte hij een zes meter hoge aanbouw. In feite is het de trap naar bad en plee. De Til is namelijk zeer spartaans en beschikt niet over sanitair -die luxe permitteerden de vorige eigenaren, de zusters van het Diaconessenhuis, zich niet. Dit klinkt allemaal wat nou ja huishoudelijk. Maar Atzu schiep een wonderschone ruimte hoog tussen de populieren. De stammen gaan er dwars doorheen, de bladeren hangen boven je als je een bad neemt. En het uitzicht is ongestoord. Ik zou hier uren willen kijken naar de natuur van het Friesche Veen, “ver van het schendig woelen”.Er zijn meer alternatieve huisjes op onze route. In Schipborg, waar de Drentsche Aa stevig meandert en zo natuurlijke strandjes uit de oever heeft geslagen, plaatste Arjen Boerstra zijn Zolderkamer. Dat werk is een verbouwde herinnering. Als jongen was zijn zolderkamer een oord om zich terug te trekken in een eigen wereld, om de schatten meegenomen van zwerftochten door de natuur te onderzoeken. In Zolderkamer kun je liggend naar Vistrap kijken, een video waarin je door de ogen van een vis het leven in het Oostervoorsche Diep meemaakt.Staatsbosbeheer is de grootste terreinbeheerder in het gebied van de Drentsche Aa. Maar Het Drentse Landschap heeft in Balloo een juweel van een terrein, dat is om jaloers op te worden: Kampsheide. Een groot ven, jeneverbesstruweel, eeuwenoude eiken, hooilandjes en grafheuvels, het is er allemaal. In deze weelde bouwde Sharon Houkema een soort ‘plaggenhut met twee zonnecollectoren’ (Zonder titel). Je kunt erin en dan zie je hoe mooi de shirewoning geconstrueerd is. Het ruikt er naar hout. We horen een opname van een spoken word. Over het Antropoceen. De invloed van de mens op de planeet. Geen ontkomen aan, ook niet in de Drentse natuur.